Archives for kwiecień 2022

Iga zagrała dla Ukrainy?

30/04/2022 by Krzysztof S.

Wbrew pozorom, to nie jest żadna prowokacja. Wszak każdy kibic tenisa, ale też ktoś, kto sportem jakoś szczególnie się nie interesuje, doskonale wie, że Iga Świątek gra dla Polski. Ma też tradycje rodzinne, które starannie pielęgnuje. Tata, olimpijczyk w wioślarstwie, starsza siostra grała w tenisa, a Iga chciała ją naśladować. Jak widać, wyszło nawet lepiej, niż mogła sobie wymarzyć…

No, dobrze, zatem co ma wspólnego gra naszej mistrzyni z Ukrainą? Wszyscy wiedzą, że Polka mocno zaangażowała się na rzecz wspierania naszych sąsiadów w walce z najeźdźcą i promocję noszenia flagi ukraińskiej w charakterze przypinki do stroju. To z pewnością jest miłe, zwłaszcza dla tenisistek pochodzących ze zniszczonego już po części kraju. To wiemy, lecz skąd taki tytuł tekstu? W Stuttgarcie, gdzie ubiegłej niedzieli Iga triumfowała w tym roku po raz czwarty z rzędu, pokonała w półfinale Rosjankę, a w finale Białorusinkę. Czyż można zrobić więcej dla promocji Ukrainy? To, rzecz jasna żart. Chciałem tylko pokazać, jakim idiotyzmem jest mieszanie polityki do sportu i odwrotnie. Owszem, międzynarodowe zawody zawsze będą, w pewnym sensie, powiązane z aktualną sytuacją w danym kraju. Wiemy, jak politycy lubią ogrzewać się w blasku gwiazd i utożsamiać się ze zwycięstwem, niejednokrotnie przypisując sobie nawet część zasług. To również częsty element kampanii wyborczych. Z drugiej strony, spektakularne wyniki, w większości dyscyplin, a już na pewno w tych globalnych, jak piłka nożna, siatkówka, czy tenis, stanowią znakomitą promocję. Współcześni gladiatorzy nie walczą o życie, ale o indywidualne nagrody (także w sportach zespołowych) i o prestiż. Splendor przekłada się bardziej lub mniej, na popularyzację wiedzy o państwach, z których wywodzą się gwiazdy. Tenis ma wielką siłę, choć należy do dyscyplin dość elitarnych.

Czemu o tym wszystkim piszę, skoro to wiedza powszechnie znana? Okazuje się, że coś, co jeszcze niedawno uznane zostałoby za jakiś ponury żart, obecnie stało się obowiązującą linią postępowania części międzynarodowych federacji sportowych oraz związków sportowych w wielu krajach. Co takiego się wydarzyło? Oto, z powodu napaści Federacji Rosyjskiej na Ukrainę, uznano, że należy zabronić sportowcom z Rosji i Białorusi występów drużynowych. Indywidualnie mogli startować w niektórych dyscyplinach, w tym również w tenisie, ale pod warunkiem usunięcia z materiałów informacyjnych, flag dwóch „wyklętych” obecnie państw. Innymi słowy, grali tak, jak po dyskwalifikacji rosyjskich federacji sportowych za doping. Tyle że nawet nie pod flagą olimpijską, tylko jako bezpaństwowcy. Zaś dla odmiany, bezmózgowcy, komentujący ich mecze, opowiadali, że „nie będą wymieniać nazw tych krajów, bo nie wypada…”

Złośliwi twierdzą, że dzięki „niezłomnej” postawie polskich piłkarzy, którzy odmówili gry z Rosją jeszcze przed oficjalną decyzją FIFA, awansowaliśmy na kolejny mundial. Być może dalibyśmy radę na boisku. Tego już się nie dowiemy, pytanie brzmi, czy w ogóle takie mieszanie sportu z polityką ma sens? Zwolennicy z oburzeniem powiedzą – OCZYWIŚCIE! Bo, jak można by było walczyć z piłkarzami, których prezydent napadł na niewinny kraj? Jak podać rękę „agresorom”? To ja spytam, a w takim razie, gdy Stany Zjednoczone napadły na Irak, czy Afganistan, to jak bardzo ich sportowcy byli dyskryminowani? Wcale?! A dlaczego? Jaka to różnica? O ile w przypadku Afganistanu można by mieć jeszcze jakieś wątpliwości, to przecież fakt oszustwa w przypadku Iraku potwierdziły nawet wyroki sądowe. Dziś wiadomo na pewno, że tam nie było ŻADNEJ broni chemicznej, albo jądrowej. Czy ktoś się zająknął na ten temat?

Co niby miałoby dać wyeliminowanie sportowców, nawet tych, którzy nie składają żadnych deklaracji związanych z poparciem, lub potępieniem Putina? Czy od 20 lutego 2014 roku, kiedy rozpoczęła się ta wojna, BO TO JEST WŁAŚCIWA DATA, coś się nagle zmieniło? Kto pytał wcześniej zawodników, jaki mają stosunek do zajęcia Krymu przez swojego prezydenta? Jak to możliwe, że dotąd wszyscy Rosjanie mogli grać, (a Polacy występowali całkiem śmiało w rosyjskich klubach sportowych), a dziś nagle im się tego zabrania? Bo co? Bo giną ludzie? Wcześniej również ginęli, tyle że nie było to tak spektakularne i nagłaśniane w mediach. Z jakiegoż to „magicznego” powodu nie mówi się tak często o wojnie w Jemenie, gdzie zginęło w ciągu ośmiu lat ponad 400 tysięcy ludzi, w tym wiele dzieci. Ktoś słyszał, żeby wykluczano sportowców tego kraju, albo Arabii Saudyjskiej, czy Iranu? Nie! Czemu? Bo to wojna „sprawiedliwa”?

Oczywiście, pytania można mnożyć. Może ktoś się nasłuchał propagandy płynącej z mediów i uważa, że to wszystko, co się dzieje jest oczywiste, bo przecież kiedy się wyrzuci z rozgrywek sportowców, to albo Putin się ugnie, albo niezadowoleni piłkarze, siatkarze, czy tenisiści, wywrą nacisk i to coś da. Naprawdę?! Proszę w takim razie wykonać krótkie i proste ćwiczenie intelektualne i wyobrazić sobie, że to prezydent Ukrainy zlecił jakąś masakrę, np. zabijanie jeńców wojennych przez pułk Azow, ewentualnie strzelanie im w kolana, czy przybijanie do płotu. To nawet wcale nie będzie takie trudne, ponieważ są filmy i zdjęcia w sieci, które pokazują bestialstwo również po stronie żołnierzy naszych wschodnich sąsiadów. Oczywiście, nie przypuszczam, żeby akurat ta inicjatywa wyszła od władz, ale wyobraźmy sobie, że tak się stało, jest wiele ofiar i świat potępia przywódcę Ukrainy. Czy teraz, w ramach solidarności z ofiarami, nasi przedsiębiorcy mają zwalniać z pracy osoby z paszportem ukraińskim? Będziemy wyrzucać ukraińskie firmy? Czy to by było w porządku? Co może zrobić człowiek wykonujący dowolny zawód, w tym aktora, czy sportowca, zwłaszcza, kiedy 300 dni w roku przebywa poza granicami swojej ojczyzny, a czasem ma też obywatelstwo innego kraju? Tak właśnie potraktowano Artioma Łagutę, mistrza świata na żużlu, który od 11 lat mieszka w Polsce, w Bydgoszczy. Tutaj się ożenił, wychowuje dzieci. Do tego jeszcze skrytykował Putina, a jedyną jego winą jest to, że nie zrobił tego natychmiast po inwazji i że wciąż ma jakąś rodzinę w Rosji, a paszportu rosyjskiego nie podarł. Zapewne słusznie, skoro tak postępujemy nawet z ludźmi, którzy pokochali nasz kraj i wiązali z nim nadzieje na lepszą przyszłość, ale jak na złość, nie są Żydami, czy Ukraińcami. Odebrano człowiekowi możliwość wykonywania swojego zawodu z powodu jego narodowości! Czy trudno zrozumieć, jak nazywa się takie działanie? Do czego ono może doprowadzić?

Słyszę właśnie, jakie kroki podjęli organizatorzy turnieju wielkoszlemowego w Wimbledonie. Pozbawili możliwości startu tenisistów rosyjskich i białoruskich. W ich ślady zamierza pójść też komitet organizacyjny imprezy w Rzymie, gdzie Iga Świątek przystąpić ma za tydzień do obrony tytułu zdobytego przed rokiem. Decyzje krytykują legendy tenisa, jak Martina Navratilowa, czy Novak Djokovic, broniący trofeum w Londynie oraz nasz Wojciech Fibak. Czy ktoś się tym przejmie w pro-ukraińskim jazgocie? Bezrozumne „sankcje”, które przecież nijak nie obejdą zimnego, ruskiego czekisty, zaszkodzą Bogu ducha winnym zawodnikom i zawodniczkom, ale też wypaczą wyniki sportowej rywalizacji. Na kortach Wimbledonu nie zagrają nr 2 rankingu, Daniił Miedwiediew i nr 8, Andriej Rublow oraz nr 7, Aryna Sabalenka, czy 16, Wiktoria Azarenka. Oczywiście, są kibice, którzy nie będą z tego powodu płakać. Jednak federacje WTA i ATP uznały takie działania organizatorów za nielegalne i sprzeczne z duchem sportu. W pełni się z tym zgadzam! O ile można dyskutować, czy powierzać organizację wydarzeń sportowych krajom zamieszanym w konflikty zbrojne, co mogłoby narazić na niebezpieczeństwo zawodników, kibiców i sztaby szkoleniowe, to odbieranie prawa startu ludziom wykonującym swój zawód, tylko dlatego, że jakiś szaleniec, czy bandyta, podjął określone decyzje polityczne, jest przeciw-skuteczne. Na pewno nie ma też NIC wspólnego z działaniami na rzecz przywracania pokoju na świecie. Odwrotnie! Napędza nienawiść. Dlatego niezwykle ucieszyła mnie zapowiedź obniżenia rangi turniejów, w których takie restrykcje zostaną zastosowane. W moim przekonaniu należałoby prócz ukarania odebraniem co najmniej połowy punktów możliwych do zdobycia w zawodach, co zrównałoby Wimbledon, czy Rzym ze zwykłymi turniejami, albo uczynić z nich zwyczajne eventy pokazowe i rozważyć też pozbawienie „dyskryminatorów” organizacji imprez co najmniej przez kolejne dwa lata. Może rozum by powrócił? Obecne działania, to coś na wzór cenzury, albo sanitaryzmu, a nawet gorzej! Nie damy ci zagrać, bo urodziłeś się w złym miejscu, powiedziałeś coś niestosownego, albo ośmieliłeś się nie potępiać Putina. To są żarty z ludzi! Na szczęście, większość turniejów odbywa się normalnie i nikt jakoś nie protestował. Nie słyszałem też, żeby zawodnicy masowo odmawiali gry z Białorusinem, czy Rosjaninem i to jest właśnie normalna, sportowa postawa. Warto dodać, że wszelkie działania dyskryminacyjne zmierzające do pozbawienia zawodników możliwości wykonywania swojej pracy, nie tylko należy piętnować, ale winny być karane przez federacje sportowe gigantycznymi obciążeniami finansowymi. Ponadto sportowcy powinni mieć możliwość, pokrycia przez organizatorów wszelkich strat poniesionych z tego tytułu. Z pewnością znajdą się tak „mili państwo”, którzy chętnie w przyszłości zapłacą, ile będzie trzeba, ale na razie wolą być „po linii i na bazie”, jak mówiono w czasach komuny. Ale czyż ta komuna nie wraca? Tylko ze zdwojoną siłą?! Przecież to jest jakiś kompletny obłęd!

Obłuda 3.0

Taki tytuł można by nadać działaniom różnych pożytecznych idiotów, którzy chcą zabierać pracę wszystkim, bo nie tylko sportowcom, ale również zwalnianym pracownikom firm, które musiały zaprzestać działalności w Rosji. Czemu? Ponieważ przeszkadza im praca, czy udział w zmaganiach sportowych, niewinnych ludzi, za to chętnie zamykają oczy i uszy, aby nie widzieć, że do Putina płynie każdego dnia od 300 do 800 milionów euro! Nikt nie wysadził dotąd, w tej dziwnej wojnie, żadnego gazo, czy ropociągu. Ukraińcy mogą tankować auta i się ogrzać, Niemcy od 24 lutego kupili od Rosji paliwa warte ponad 9mld euro, ale Polacy, czy Bułgarzy, powinni zbojkotować dostawy i… kupić ten sam rosyjski gaz od Niemców, lecz za to drożej. Wtedy będzie „i wilk syty i owca w ciąży”. Super! Dokuczyliśmy czekiście! A, co! Niech sobie nie myśli! A, że kosztem własnych obywateli? Cóż z tego? Wysłanie wszelkiej maści „inteligentnych inaczej” do psychiatryka niczego nie zmieni! Już wiele lat temu, Stanisław Lem zauważył, że dokąd nie miał dostępu do Internetu nie miał pojęcia, że na świecie jest tylu kretynów. Odnoszę wrażenie, że ta liczba, niestety, wzrasta w postępie geometrycznym. Można się, a nawet trzeba, modlić o ich zdrowie, bo na rozum raczej już jest zdecydowanie za późno.

Najgorsze, że i u nas, wodę z mózgu zrobiono zwykłym ludziom, których całkowicie otumaniła covidowo-wojenna propaganda. Oni coraz częściej naprawdę podążają tropem, który poddawał celnej krytyce Roman Dmowski. Zwracał uwagę, że niektórzy Polacy o wiele bardziej nienawidzą Rosji, niż kochają Polskę. To nie może nas doprowadzić do sukcesu…

Wojna się nie skończy!

23/04/2022 by Krzysztof S.

Kiedy pisałem ostatnio o wypowiedzi Sekretarza Stanu USA, że konflikt na Ukrainie potrwa do końca 2022 roku, był to jedynie krótki cytat, który można by było potraktować, wyłącznie jako pewną hipotezę. Nic z tych rzeczy! Tutaj nie ma zmiłuj…

Wojna ma trwać!

Jednorodny przekaz serwowany tubylcom przez WSZYSTKIE media głównego nurtu oraz prawa stanowione zgodnie przez zjednoczoną koalicję covidowo-wojenną, jak to celnie ocenił poseł Grzegorz Braun, nie pozostawiają żadnych złudzeń. Wprawdzie nie usłyszymy nigdzie, że „na pewno”, albo „prawdopodobnie”. Wręcz przeciwnie! Można by odnieść wrażenie, że wszystko to jest tylko na chwilę i właśnie dlatego „należy zrobić wysiłek”, trzeba „się poświęcić”, ale też NIE WOLNO zadawać zbędnych pytań. Na przykład, tego najprostszego, które zapewne jest ważne dla każdego MYŚLĄCEGO Polaka: ILE TO WSZYSTKO BĘDZIE KOSZTOWAŁO?! Pytasz, znaczy jesteś „ruską onucą”. A już nie daj Boże indagować przedstawicieli rządu, czy nawet choćby szeregowych posłów tej formacji, o liczbę uchodźców, których jeszcze zamierzają przyjąć. Czy jest jakaś granica? Pięć, siedem, a może jedenaście milionów? Ależ skąd! Wszak w parlamencie można było usłyszeć od prezydenta Zielińskiego, że „granica pomiędzy Polską, a Ukrainą już nie istnieje”. To zdaje się tylko potwierdzać fakty, które są nam znane.

Jadą goście, jadą…

Koło mego sadu, do mnie nie zajadą, bo ja już tu nie mieszkam – jak kiedyś w „Spotkaniach z balladą” śpiewał jeden z aktorów Kabaretu Piwnica pod Baranami. Prorocze słowa? Całkiem możliwe, że jedyną obroną przed bezrefleksyjną polityką imigracyjną stanie się… wyjazd do innego kraju. To wcale nie jest tak absurdalne, jak mogłoby się zdawać. Jeżeli kolejne projekty rządu usankcjonują przywileje ekonomiczne, a być może później także i polityczne, dla jednej nacji, nie jest wykluczone, że przedsiębiorcy podejmą decyzję o przenosinach. Wszak trudno konkurować na wolnym rynku z podmiotami, które nie płacą podatku. Ktoś powie, że przecież korporacje od dawna nie płacą i jakoś nikt nie protestuje. Owszem, ale każdy bandytyzm ma swoje granice. Tutaj nie da się ich znieść w taki sposób, jak rząd czyni to z granicami państwa. Na szczęście jeszcze wolno nie tylko wjechać, ale i wyjechać. O ile komuś udaje się wciąż utrzymać na rynku mimo nierównowagi, którą powoduje uprzywilejowanie dużych podmiotów (najczęściej zagranicznych), z pewnością będzie to daremne, gdy do gry wkroczą jeszcze mniejsi przedsiębiorcy z ulgami z tytułu przyjazdu z określonego miejsca na Ziemi. No, bo przecież tam trwa wojna! Zgadza się. Jaki jest sens tej konfrontacji, prócz ogłoszonych przez Putina, dość ogólnych i nie do końca realnych, celów, przekonamy się później. Oby nie zbyt późno!

Śmiech przez łzy

To jednak przecież tylko jeden z elementów szaleństwa, które ogarnęło klasy polityczne. Oto mamy „dać dobry przykład Europie” i nałożyć embargo na rosyjskie paliwa. Nikt inny się nie garnie, ale premier Morawiecki jest nieugięty! Wcześniej śmiało zaakceptował likwidację polskiego górnictwa, przyjął kretyński pakiet klimatyczny oraz zobowiązał się do zaciągania i spłaty długów innych państw, w ramach kolejnego „mechanizmu” eurokratów, zmierzających konsekwentnie do stworzenia państwa europejskiego. Teraz chce pójść dalej. Skoro już nie będziemy mieli własnych paliw, trzeba się odciąć od rosyjskich, bez ŻADNEJ gwarancji, że rurociąg Baltic Pipe faktycznie ruszy w terminie. Jeden z rosyjskich dyplomatów skonstatował, że Polska i tak będzie kupować rosyjskie paliwa, tylko drożej, bo od pośredników. Tak się właśnie stanie i to na 99%! Kupimy wszystko od Niemiec… Oj, tam, oj tam! Węgiel można ściągnąć z Australii. Na pewno będzie taniej, prawda? Nie będzie? No i co z tego? Przy takich przewałach, jakie miały miejsce w czasie covidozy, nawet nikt nie zauważy, przecież… A może jednak? Ile Polska wydała na „walkę z wirusem”? Przypomnijmy, gdyby ktoś nie pamiętał. To, oczywiście tylko fragment prawdy, który pokazał Grzegorz Płaczek, ale też robi wrażenie.

W trakcie tej „szalenie skutecznej” walki zmarło dodatkowo ponad 180.000 Polaków. Przypomnę, że nie było wówczas w naszym kraju żadnej wojny. To ważne, bo niektórym już się wszystko myli, wskutek propagandy, gdzie, także na zachodzie, płynnie zamieniono covid-19 na conflict-22. Brzmi podobnie… A wojna usprawiedliwi wszystko, więc „dmijmy w tę trąbę, może się wywiniemy spod topora, bo wyborcy mają krótką pamięć. Damy jakiś ochłap, emerytom 14, a może i 15 emeryturkę, młodym się trochę podatek obniży (na chwilę) oraz zdejmie część akcyzy na paliwa i zapomną!” Tak sobie roją politycy formacji rządzącej. Wierzą, że ich niewolnicy zagłosują, jak należy. Lecz na wszelki wypadek dajmy pesele Ukraińcom i parę złotych do każdego wniosku. To się może przydać, gdyby coś jednak poszło nie tak…

Rzeczpospolita Obojga Narodów?

Tymczasem stręczą nam już nowy projekt potylicz… znaczy polityczny, czyli unię polsko-ukraińską! Jakby nam było mało tej „europejskiej”. Można by przytomnie spytać, kto sobie łeb (bo przecież nie głowę) zamienił na coś zupełnie innego? Tę „oryginalną” propozycję wysunął ponoć „słynny trybun ludu pracującego wsi”, niejaki Władysław Kosiniak-Kamysz. Cytat z tekstu podanego na stronie Kancelarii Lega Artis:

„Podczas VII Europejskiego Kongresu Samorządów w czasie jednego z paneli dyskusyjnych w Mikołajkach odbył się panel dyskusyjny ,,Europa w poszukiwaniu przywództwa”. W trakcie padła deklaracja powtarzana przez wszystkich uczestników – To moment na utworzenie Unii Polsko – Ukraińskiej.”

Pomysłodawcy sekundowali dzielnie m.in. Jarosław Gowin, Maciej Gdula oraz Czesław Bielecki. No, proszę! A wydawać by się mogło, że podobny idiotyzm mógłby się pojawić wyłącznie w główce myślą żadną nie zmąconej. A oni całkiem serio! Nikt z postronnych obserwatorów nie spytał, czy jest na sali lekarz? Albo od jak dawna panowie mają podobne objawy? W komunikacie nie podano wprawdzie, co tam palili, ewentualnie, przy jakiej liczbie promili występuje taki bełkot. Ktoś zacytował guru, to znaczy pana Zełenskiego, który ponoć sugerował, że unia przyniosłaby wiele korzyści, bo liczba Polaków i Ukraińców łącznie, zrównałaby się z ilością Niemców. No, to jest argument! Aż dziw, że dotąd Finlandia, Szwecja, Dania i Norwegia nie połączyły się w jedno państwo, a Słowacja i Czechy, całkiem niedawno, się rozdzieliły. Ciekawe czemu? Nie wiecie? Bo nie konsultowali z aktorem Zełenskim! No i też, rzecz jasna, nie mieli przy sobie takich mężyków stanu: Kosiniaków-Kamyszów, Gdulów, Gowinów itd. Przecież inaczej nigdy by podobnego błędu nie popełnili! A tak całkiem serio, wszystko widać jak na dłoni. Ci panowie nie rozumieją, że mądrość nie musi iść w parze z ilością. Co więcej, wciąż sprawdza się definicja demokracji, przywoływana często przez Janusza Korwina-Mikke, a mianowicie, że „demokracja, to zwycięstwo większości nad rozumem”. Faktem jest, że w niektórych partiach rozum nigdy się nie pojawił, ale zostawmy to. Warto jednak pamiętać, kto podobne brednie, jak te z kongresu samorządowców, wygaduje, bo z pewnością (zgodnie z cytowaną definicją), znajdą się chętni, aby je poprzeć. A już na pewno będą przebierać w tym kierunku nogami, gdy okaże się, że cudzoziemcy mają takie same prawa wyborcze. W przypadku lokalnych rozstrzygnięć, jest to całkiem możliwe, być może nawet w najbliższych Wyborach.

Kiedy ta wojna się skończy?

To pytanie z pewnością nurtuje nie tylko obywateli Ukrainy. Napisałem w tytule, że się nie skończy, ale nie dlatego, że będzie to jakaś wojna trzydziestoletnia, (która zresztą też przecież miała swój koniec), lecz z powodu celów, które w moim przekonaniu znacznie wybiegają poza to, co ogłosił światu Włodzimierz Putin. Mocarstwowe plany, czy (co bardziej prawdopodobne) zapewnienie Rosji bezpieczeństwa, poprzez eliminację możliwości wstąpienia niepokornego sąsiada do NATO, to tylko część założeń. Właściwie postawione pytanie powinno brzmieć: Kto, tak naprawdę, jest autorem tego, co ma miejsce za naszą wschodnią granicą oraz co się musi wydarzyć, aby tę dziwną wojnę można było zakończyć?

Kiedy patrzę na film, który obiegł media, a pokazuje rosyjskiego przywódcę, bardzo trudno mi uwierzyć, że to on sam, osobiście, rozdaje tutaj karty. Nie ma sensu licytować się, który z obecnych prezydentów wielkich mocarstw, a może trafniej, dawnych mocarstw, jest bardziej sprawny fizycznie i intelektualnie. Wygląda na to, że na obydwu piętno odcisnęły poważne schorzenia oraz wiek. Także, najprawdopodobniej, w obu przypadkach ktoś zarządza całym tym „bałaganem” z tylnego siedzenia. Daj Boże, że tylko służby specjalne, a nie globaliści… Patrząc na to, jak bieżący konflikt zmienia powoli, ale sukcesywnie, sytuację gospodarczo-polityczną świata i struktury społeczne, a w przypadku Polski, także narodowościowe, trudno oprzeć się wrażeniu, że to nie jest żaden przypadek! Kolejna teoria spiskowa? Oczywiście, można spokojnie słuchać wiadomości płynących z głównego ścieku i przyglądać się temu, co widać. Znacznie ciekawsze jednak i przeważnie o wiele bardziej brzemienne w skutki jest to, czego NIE WIDAĆ! A w każdym razie nie można dostrzec natychmiast. Od 24 lutego upłynęły już niemal dwa miesiące. Skoro Amerykanie mówią o końcu 2022 roku, to znaczy, że to nawet nie jest koniec początku. Mnie to nie dziwi, ponieważ od 20 lutego 2014 roku, kiedy formalnie nastąpił atak Rosji na Krym, minęło przecież osiem lat! Między bajki można włożyć informacje encyklopedyczne, jakoby wówczas zajęło to Rosjanom 35 dni. Wiemy, że tlący się konflikt trwał i właśnie podobny charakter może przyjąć ten obecny. Oczywiście, skala przemocy i zniszczeń jest większa, ale to tylko potęguje strach i skłonność do wierzenia we wszystko, co nam mówią ze szklanych, czy diodowych, ekranów. Jednak tak długo, jak ruski czekista nie zakręci kurka z paliwami, nikt nie będzie szczególnie głośno krzyczał. Ba! Obawiam się. że klangor mógłby być głośniejszy właśnie z powodu braku gazu ziemnego, niż użycia gazów bojowych, albo jakiejś taktycznej bombki nuklearnej.

Zmierzam do tego. że w takiej „pełzającej” postaci, konflikt może trwać latami. Jak długo? Tyle, ile będzie trzeba! Przesiedleni Ukraińcy, (przecież nie przymusowo), powoli przywykną. Lepsze warunki, praca i dach nad głową, będą czyniły rozważania o powrocie do zniszczonych miast, planem coraz mniej oczywistym. A co z politykami? Pod pretekstem wojny można znakomicie realizować różne cele , jak choćby dalsze ograniczanie swobód obywatelskich, wykańczanie klasy średniej cenami paliw, galopującą inflacją, itd. Można też przygotować się do kolejnej „walki” z pandemią, którą już zdążył zapowiedzieć czołowy wirusolog świata, Bill Gates. I te przygotowania idą pełną parą! Przekazanie kompetencji ministerstw zdrowia 194 krajów w ręce WHO, domknie system, ponieważ możliwość ogłaszania i pełnej kontroli nad „groźnymi pandemiami”, przesunie wdrażanie agendy NWO na zupełnie inny poziom. Problemem stać się mogą jedynie Chiny, które od dawna preferują swój własny zamordyzm. Chętnie go będą eksportować, ale wdrożyć jakiś obcy? Nie sądzę…

Ile mamy czasu?

Wydaje się, że niestety, coraz mniej. Przede wszystkim dlatego, że wciąż, tutaj, w Polsce, nie posiadamy wykształconej klasy politycznej, która realnie byłaby w stanie zawalczyć o przejęcie władzy. Jednocześnie, na poziomie samorządowym, czeka nas szereg niespodzianek. Jeśli administracja unijna przyzna milionom uchodźców status obywateli UE, z pewnością chętnie wezmą udział w lokalnych wyborach. Wtedy dopiero niektórzy się zdziwią! Innym, po raz pierwszy, otworzą się oczy. Tylko, że to już nie będzie jakiś chory sen Kosiniaków, o unii obojga narodów, ale coraz trudniejsze realia życia, w których trzeba się z przybyszami ułożyć, by uniknąć powrotu duchów Wołynia.

Kiedy spoglądam na to, czym zajmuje się teraz patriotyczna prawica, nie licząc kilku chlubnych wyjątków, nie jestem optymistą. Pozostaje mieć nadzieję, że świadomość społeczeństwa będzie jednak wzrastać, a chętni do pracy u podstaw nie stracą pary. Oby nie poszła, jak zwykle, „w gwizdek”. Nowe media, zwłaszcza te bez cenzury, pozwalają wierzyć w umiarkowany sukces. Tylko, czy on wystarczy, żeby odsunąć szkodników od władzy, nie wpuszczając na to miejsce, szykowanych już od dawna, kolejnych? Wewnętrzne rozbicie prawicy, zawsze stawało się przeszkodą, by uzyskać jakiś trwały efekt. Czy będzie można to zmienić? Czy dotrze do odpornych na wiedzę i zaimpregnowanych przez telewizję głów, że tylko państwa narodowe, a nie żadne „mumie europejskie”, są w stanie zapewnić ciągłość cywilizacji łacińskiej? Tego nie wiemy. To, co jest pewne, to fakt, że zegar tyka…

Kompletny odlot

Ktoś mógłby zapytać, skąd ten „spodek” w obrazku tytułowym? A niby czemu nie? Skoro mamy już pełne SF w wypowiedziach polityków, a wojna od dość dawna ma charakter „księżycowy”, to mogą pojawić się też „obcy”. W Polsce nawet częściowo się już przecież pojawili… Ależ, jak możesz pisać o tej bandyckiej napaści Putina używając pojęcia „księżycowy”? – żachnie się zapewne niejeden Czytelnik. Otóż, nie tylko mogę, ale powinienem. Zwracałem uwagę na ten paradoks już kilkakrotnie. Wszak to NASZ premier mówi o jakiejś blokadzie surowców z Rosji, a nie robią tego władze w Kijowie! Oni nie brzydzą się tankować rosyjskiej ropy. Ba! Nie zaatakowali infrastruktury przesyłowej, choć to dzięki niej płyną każdego dnia do zimnego ruskiego czekisty setki milionów euro. I co? I NIC! Zapewne nikt z tego tytułu na Ukrainie szczególnie nie płacze. No, bo przecież w jakiś sposób trzeba się ogrzać, prawda? Ale może w Polsce, niekoniecznie? Lepiej sobie odmrozić uszy, na złość Putinowi. Nasz import paliw z Rosji, to około 1.2% wpływów z tego tytułu do budżetu agresora. Bardzo go to przerazi? Będzie się tarzał ze śmiechu przez cały dzień. Za to gdy energia w Polsce zdrożeje o kolejne 100, czy 200%, uśmiechniętych twarzy będzie jakby nieco mniej. Odnoszę wrażenie, że mimo umiarkowanych temperatur, minionej zimy kilka osób jednak odmroziło sobie mózgi. Daj Boże, że nie kompletnie i nie na stałe. Inaczej, pozostanie wyłącznie marzenie, żeby jakiś spodek nas stąd zabrał…

Samobójstwo po szczepionce

16/04/2022 by Krzysztof S.

Ktoś może pomyśleć, że chodzi o clickbait, bo skąd taki tytuł? Otóż, sprawa jest niezwykle prosta, ale zanim wyjaśnię o co chodzi, chciałem się zatrzymać na moment przy Chinach. Śledzimy pilnie to, co się dzieje za naszą wschodnią granicą. Nakręcana przez media spirala strachu, gdzie manipuluje się faktami, pokazując, jako jedynie obowiązującą wersję, narrację serwowaną przez ukraińską propagandę. Tymczasem w Państwie Środka dochodzi do sytuacji, która dziś wydaje się być kompletną egzotyką. W Europie, Australii, czy USA, mamy właśnie „covidową odwilż” i mogłoby się wydawać, że to już będzie koniec całego cyrku. Tym bardziej, że po rozpoczęciu postępowań przeciwko Antoniemu Fauci, nad którym gromadzą się coraz ciemniejsze chmury, czy pokazaniu patentu firmy Moderna sprzed 6 lat, o czym pisałem w tekście „Covid przegrał z wojną”, można by mieć nadzieję, że już coraz mniej osób skłonnych jest poddać się tej „ściemie stulecia”. A jednak właśnie w Chinach covidoza dała o sobie znać z siłą, jakiej chyba tam jeszcze nie widziano. Zdjęcia i filmy z zamkniętego w całkowitym lockdownie Szanghaju są przerażające. Ludzie uwięzieni w domach, często bez żadnej szansy na pomoc medyczną, a czasem bez jedzenia, popełniają samobójstwa skacząc z okien wieżowców. Miasto z lotu ptaka wygląda jak wymarła metropolia. A to przecież XXI wiek i nie było żadnego ataku jądrowego, tylko komunistyczne władze, jak zwykle, mają swoich obywateli w tyle i kolejny raz pokazały na co je stać. Czemu więc nawiązałem do zamordyzmu w wersji azjatyckiej? Ponieważ wiąże się on z modną, jak się okazuje, nie tylko w ubiegłym sezonie, chorobą.

Covid dobry na wszystko

Mogliśmy się na własnej skórze przekonać, jak bardzo można zrobić ludziom wodę z mózgu. Słyszeliśmy, że ludzie umierają, „bo covid”, pogarsza się sytuacja ekonomiczna, „bo covid”, trzeba wydawać kolejne miliardy na testy, „szczepionki” i tarcze, „bo covid”. A na koniec wirus zniknął nagle, w jednej chwili, a konkretnie w dniu 24 lutego 2022 roku. I nikogo to nie zdziwiło. Dlaczego? Wiadomo! Jest nowe hasełko: „bo wojna!”…

Jednak blisko 6 mld mieszkańców tej planety nie tylko nie jest zainteresowanych konfliktem na Ukrainie, ale większość nawet nie wie, że on trwa. Z pozostałych niecałych 2 mld, ponad połowa, to obywatele Chin. Nie wydaje mi się, żeby wszyscy byli tam wystarczająco wystraszeni, że wojna może ich dotknąć. Trudno wprawdzie jednoznacznie powiedzieć, jakie czynniki stoją za decyzjami chińskich władz. Zamykanie jednej z ważniejszych metropolii dla światowego handlu i finansów, zwłaszcza w Azji, może mieć jakieś drugie dno. Oczywiście, już samo wyłączenie Ukrainy z normalnego obrotu płodami ziemi, to poważny cios dla wielu państw. Zerwanie łańcuchów dostaw z Państwa Środka, w tej sytuacji „naturalnie” usprawiedliwione (bo covid), może jedynie kryzys pogłębić. Zastanawiałem się już nad tym wcześniej, pisząc też w ubiegłym tygodniu, że dla mnie ta wojna jest bardzo dziwna. Choćby z powodów, które tak ładnie przedstawił na mapce Piotr Wielgucki. Kolejna teoria spiskowa? A może jednak po prostu dalsza spiskowa praktyka?

Samobójcom nie płacimy!

Czas, by wyjaśnić, o co chodzi z tym tytułem. Otóż, sąd we Francji uznał rację firmy ubezpieczeniowej, która odmówiła wypłaty odszkodowania rodzinie zmarłego biznesmena. Sędzia orzekł, że skoro skutki uboczne eksperymentalnej szczepionki zostały wcześniej upublicznione, to zmarły nie mógł twierdzić, że nie był ich świadom, a przecież szczepionkę przyjął dobrowolnie. Sąd podkreślił też, że we Francji nie obowiązuje prawo, które zmuszałoby go do szczepienia. W tej sytuacji, jak wskazano w uzasadnieniu wyroku, „… jego śmierć jest w rzeczywistości samobójstwem”. Zaś zarówno przyjęcie eksperymentalnego leku, jak samobójstwo nie są zdarzeniami objętymi ubezpieczeniem. Informację podał już jakiś czas temu portal Nasza Europa Środkowa (UNSER MITTELEUROPA). Stanowisko polskich prawników związanych z rynkiem ubezpieczeń publikowałem kilka miesięcy temu, ale „słynny” fake hunter – DEMAGOG, wciąż utrzymuje, że towarzystwa ubezpieczeniowe będą płacić. Publikację Kancelarii Lega Artis, potraktowali właśnie jako fałszywkę. A to przecież jest jasne i oczywiste, nie tylko dlatego, że ubezpieczyciele bardzo chętnie odmawiają wypłaty, gdy tylko nadarzy się okazja. Tutaj jest po prostu tzw. „samograj”, bo przecież KAŻDY polski sąd, (o ile sędzia pozostaje przy zdrowych zmysłach i ma minimum wiedzy), zrobi dokładnie to samo, co sąd francuski. U nas również nie ma problemu, żeby zapoznać się z ulotką, a na stronach EMA wyraźnie podane są też daty zakończenia przez firmę Pfizer badań III fazy, a więc NIKT nie powinien twierdzić, że to nie jest eksperyment. Ba! Nawet gdyby były to badania IV fazy, to również byłby to eksperyment medyczny! A skoro ktoś poddaje się takowemu świadomie i dobrowolnie, może to nosić cechy próby odebrania sobie życia. Wprawdzie samobójstwo w polisach jest wyłączeniem tylko przez pierwsze dwa lata trwania ubezpieczenia, ale dotyczy to śmierci, natomiast odszkodowania z tytułu uszczerbku na zdrowiu nie wypłaci z pewnością dobrowolnie żadna firma. Proces sądowy potrwa co najmniej 4 – 5 lat, a są też takie, które trwają dekadę, o czym można poczytać choćby na stronach Stowarzyszenia Stop Nop. Wygrana z państwem jest całkiem prawdopodobna, ale z pewnością nie z towarzystwem ubezpieczeniowym, o ile ktoś nie zawarł indywidualnej polisy, która obejmuje eksperymenty medyczne…

Manipulacje inflacją

Zatem mamy jasność, przynajmniej w jednej kwestii. Eliksirować się można na własne ryzyko, choć nie wiadomo, po co, ale jeśli ktoś lubi… Tymczasem w „teorię spiskową” coraz lepiej wpisują się działania formacji rządzącej. Inflacja rośnie, jak na drożdżach, a jeżeli pan Adam Glapiński pójdzie tym tropem dalej, będziemy mieli kolejną falę. Nie, nie… Nie żadnego wirusa celebryty, ale falę BANKRUCTW. Czy ona ma swój numerek, jak fale Niedzielskiego? Tego dokładnie nie wiem, ale myślę, że skoro firmy zaczęły znikać jesienią 2020, to do tej pory było co najmniej pięć fal upadłości. Z tym że, o ile wcześniej zamykały się głównie hotele, pensjonaty, siłownie, czy kluby fitness oraz małe sklepy, za chwilę zaczną padać piekarnie, mniejsi producenci żywności i biznesy z wszelkich innych branż, w których koszty energii i kredytu zabiją jakąkolwiek możliwość utrzymania się na powierzchni. A co mówi rząd? Ano, że to „ten zły Putin”! Wszystko przez niego i z powodu wojny. Prawdę pokazał na poniższej grafice Grzegorz Płaczek.

Inflacja świąteczna w promocji?

Nic z tych rzeczy! Na Święta, oczywiście, również. Było drogo, będzie drożej. A więc może nie chodzi o żadnego Putina, tylko „LiliPutina”, jak ktoś z nutą szyderstwa określił zupełnie innego przywódcę? Znacie go! Tak, to ten, który uwielbia zaplątywać się we własne nogi. Grzegorz ma rację. Nie dajmy się oszukać! Zwłaszcza, że kłamią, mataczą i robią Polakom wodę z mózgu już od lat. To nie jest wyłącznie specyfika tej władzy. Oszukiwali nas od 1989 roku, jeśli ktoś chce przyjąć ten punkt w historii, jako początek życia „w wolnej Polsce”. Miraż trwa, podtrzymywany wciąż przez polskojęzyczną, niemiecką prasę i inne media, w tym przodującą w starannym wdrażaniu pedagogiki wstydu, Gazetę Wyborczą.

Jak się wykańcza kredytobiorców?

Oj! Na wiele sposobów. Mechanizm kredytów frankowych bardzo dobrze opisał w swojej książce „Czas niewolników”, Józef Białek. Polecam, ponieważ daje wiedzę znacznie szerszą, zwłaszcza w kontekście przepływów finansowych w obecnym świecie. Pozwala zobaczyć, kto rzeczywiście tym wszystkim rządzi i w jaki sposób się to stało. Wróćmy do nieszczęsnych klientów banków w Polsce Anno Domini 2022. Co wymyślono tym razem? Niczego szczególnego nie trzeba było nawet wymyślać, ponieważ mechanizm jest prosty, jak budowa cepa. Klienci, najczęściej, nie wiedzą, co to jest WIBOR, LIBOR, stopa lombardowa, itd. Ich interesuje wynik końcowy, czyli oprocentowanie rzeczywiste, które przekłada się na kwotę, którą co miesiąc należy zanieść w zębach do naszego właściciela. Przepraszam, jeśli kogoś uraziłem, ale prawda jest taka, że jeśli masz mieszkanie, czy dom w kredycie, który jest niespłacalny, Twoim właścicielem jest faktycznie bank. Czemu? Ponieważ może Ci przysłać komornika, który zabierze inne przedmioty, które były Twoją własnością, a jeśli to nie wystarczy, podyktuje Ci, co musisz zrobić, żeby się od zobowiązań uwolnić. Innymi słowy, to BANK zorganizuje Ci dalsze życie na tym łez padole. Często również Twojej najbliższej rodzinie. Oczywiście, ktoś może się żachnąć, że własność, to przecież nie wszystko, bo pozostaje sfera duchowa. To prawda. Niestety, praktyka jest taka, że tylko niewielka część społeczeństwa to rozumie. Rosnąca liczba samobójstw wskazuje, że dla wielu ludzi pozycja, utrzymanie standardu życia, czy status zawodowy, stanowią cel sam w sobie. Bez odniesienia do Boga, pozostaje psycholog lub psychiatra, a na końcu jeszcze gruby sznur, lub inne formy zakończenia ziemskiej wędrówki. To wiemy. Spójrzmy zatem na mechanizm, który doskonale opisał w 25 częściach na swoim Twitterze, użytkownik występujący pod pseudonimem @synxchaosu – Piotr D. Ponieważ jednak nie każdy korzysta z tego medium, w skrócie przybliżę o co chodzi. Otóż, WIBOR, to innymi słowy, stawka, po której banki są skłonne pożyczać sobie nawzajem pieniądze. Popularne wskaźniki to WIBOR 1M, 3M i 6M, czyli określające stawki dla miesiąca, kwartału lub sześciu miesięcy. LIBOR dotyczy takich stawek przy pożyczkach od banków zagranicznych, ale dla naszych potrzeb wystarczy tylko ten pierwszy. Czym jest stopa lombardowa? To inaczej, stopa oprocentowania, którą stosuje Narodowy Bank Polski, jeśli pożycza pieniądze bankom komercyjnym. Stopę tę ustala i publikuje, właśnie NBP. Podręczniki oraz informacje w broszurach NBP określają, że WIBOR powinien się mieścić w widełkach pomiędzy stopą depozytową, a lombardową.

Czemu? To dość logiczne, bo jeśli bank miałby pożyczyć od innego banku pieniądze drożej, niż wskazuje na to stopa lombardowa, pożyczyłby by je po prostu od NBP. No, dobrze, ale co to ma wspólnego z moim kredytem? Ano ma! Ponieważ oprocentowanie kredytów jest zależne nie tylko od ustaleń bieżącej stopy procentowej, którą ogłasza co jakiś czas Rada Polityki Pieniężnej, ale składa się na nią kilka czynników, z których WIBOR odgrywa, niestety, znaczącą rolę. Bardzo ładnie ujął to Maciej Samcik na swoim blogu „Subiektywnie o Finansach”:

(…) Polska zawsze była krajem patologicznych kredytów hipotecznych. Najpierw był kredyt o urokliwym imieniu „Alicja”, który miał tę cechę, że im większą jego część się spłaciło, tym więcej pozostawało do spłaty (bo naliczane odsetki były wyższe, niż płacone raty, a niedobór bank dopisywał do kapitału). Potem pojawiły się kredyty frankowe (przypominające zakład walutowy), a wreszcie – kredyty oparte na stawce WIBOR, której sposób ustalania przypomina kabaret (bankowcy się spotykają i radzą: „po ile byśmy pożyczyli pieniądze od siebie nawzajem, gdybyśmy ich nie brali za darmo od klientów?”).

No, właśnie! Sedno tkwi w tym, że banki nie muszą od siebie pożyczać ŻADNYCH pieniędzy, bo mają depozyty i bieżące środki swoich klientów. Zatem ustalanie stopy WIBOR w istocie jest zabiegiem sztucznym i dla niektórych komentatorów, dość zabawnym, gdyby nie fakt, że kredytobiorcom do śmiechu wcale nie jest. Zwłaszcza teraz. Kto określa wskaźnik WIBOR? Do 16 grudnia 2020 robiła to Rada Polityki Pieniężnej. Od 17 grudnia 2020 Komisja Nadzoru Finansowego wyraziła zgodę, aby czyniła to powołana wcześniej prywatna firma GPW Benchmark. Podmiot ten powołany został właśnie po to, żeby dostosować realia bankowe do systemu unijnego (już się boję…). Tak, czy inaczej, fakty są bezwzględne. Wspomniany wyżej Piotr D. zrobił proste zestawienie, z którego wynika, że od jesieni ubiegłego roku wskaźnik WIBOR nieco „rozjechał się” ze stopą lombardową i znajduje się od tego momentu wciąż powyżej niej. Kilku czytelników, w tym redaktor Tomasz Wróblewski „zaatakowało” pana Piotra, twierdząc, że w analizie znajduje się sporo nieścisłości, bo przecież WIBOR 6M mówi nam o estymacji stopy procentowej za 6 miesięcy, więc banki w oparciu o analizę bieżącej sytuacji (wzrost inflacji), przewidują wzrost stóp procentowych i prognoza jest niekorzystna. Oczywiście, można by przyznać im rację, gdyby nie fakt, że inflacja rosła od 2001 roku kilkakrotnie i nie były to wzrosty kosmetyczne, co można zobaczyć poniżej, a jednak WIBOR w latach 2006-2008, jak 2016-2017 utrzymywał się w widełkach poniżej wysokości stopy lombardowej.

Stopy procentowe, mimo wzrostu inflacji, niemal cały czas spadały, co może tłumaczyć, że do przebicia krzywej wskaźnika stopy lombardowej nigdy nie doszło. Tymczasem jednak np. od 1.03. 2006 do 26.06.2008 stopa procentowa urosła z 4% do 6%, a mimo to nie doszło do wzrostu WIBOR ponad wspomnianą wyżej granicę. Ale po co mi kredyt o zmiennej stopie procentowej, mógłby spytać ktoś, całkiem rozsądnie, zresztą. Warto zauważyć, że klienci dopiero od niedawna uzyskali możliwość zaciągania kredytów o stałym oprocentowaniu. Tyle tylko, że 7%, proponowane przez banki, przy kredycie hipotecznym wydawać się może rozbojem w biały dzień. Czyż nie okaże się wkrótce, że to dobra cena, bo za chwilę możemy mieć stopy na poziomie 10%. No, może nie za chwilę, ale generalnie w tym kierunku zmierzamy, a pewnie finalnie będzie 13%, albo lepiej… Nie jestem specjalistą, ale słucham uważnie ludzi, którzy się na tym znają całkiem nieźle. Tak, czy owak, możliwość zaciągania kredytów o stałej stopie procentowej dotyczy nowych kredytów, a co całą resztą, która ściągnęła sobie na głowę dzisiejsze kłopoty wiele lat temu? Znajdą się tacy, którzy wzruszą ramionami i powiedzą, że nikt ich nie zmuszał, a stopy procentowe zmieniają się w czasie i to nie jest żadna wiedza tajemna. Tylko, czy ktoś mógł przewidzieć, że wybrany w demokratycznych wyborach, „patriotyczny” rząd, zacznie wpychać Polskę w przepaść?

W mojej ocenie, to co się wyprawia na wskaźniku WIBOR, to NIE JEST żaden przypadek. Autor opracowania zwrócił uwagę, że już różnica rzędu 0,1% to dla banków miliony dodatkowych złotówek, a przy 1% można mówić o miliardach. Dodajmy, wyciąganych BEZKARNIE, pod pozorem „poprawiania WIBOR” przez prywatną firmę. KNF dał zgodę, RPP umywa ręce, bo przecież nie podnosi tego wskaźnika sama, a klient płacze i płaci. Jak długo da radę?

Nie łudźmy się. Jeżeli ktoś myśli, ze za chwilę będzie lepiej, to mam złą wiadomość. Lepiej, już było. Mamy to za sobą i spokojnie możemy się przygotowywać na dość długi kryzys. Jak bardzo długi? To zależy od wielu kwestii. Także od tego, czy dotknie nas głód z powodu zabiegów globalistów. Wiemy na pewno, że wojna jeszcze potrwa. Właśnie Sekretarz stanu Antony Blinken powiedział europejskim sojusznikom, że Stany Zjednoczone wierzą, że wojna rosyjska w Ukrainie może trwać do końca 2022 roku! No, ale nie będzie to wojna trzydziestoletnia, więc może są powody do optymizmu? Dworuję sobie, choć problem nabrzmiewa. Jeśli polityk poważnego mocarstwa mówi coś takiego, oznacza, że to jest całkiem prawdopodobne. W świetle tego, co napisałem wyżej oraz posunięć Chin, być może nawet pożądane? Nie bójmy się tego powiedzieć wprost. Ta wojna jest potrzebna kilku mocarstwom oraz z całą pewnością, globalistom!

Mimo wszystko, cieszmy się, bo przecież oczekujemy Świąt pełnych radości. Tak, wiem, że nie dla wszystkich będą one czasem, w którym można się śmiać. A jednak informacja, że nie umrzemy, ponieważ śmierć została pokonana, zupełnie zmienia perspektywę. Jasne! Potrzeba do tego wiary, więc właśnie wiary, ale też nadziei i dużo miłości, życzę wszystkim Czytelnikom na te Święta Zmartwychwstania Pańskiego. Oczywiście, świat od dawna próbuje zrobić z tego okresu parodię. Nie wychodzi to najlepiej, bo trudno skomercjalizować Wielkanoc podobnie, jak zrobiono to z Bożym Narodzeniem. Sprowadzanie całości do kolorowych pisanek i zająca, nie tylko może, ale powinno drażnić każdego, kto rozumie, czym naprawdę są te Swięta. Ktoś ładnie powiedział, że „Chrystus nie zmartwychwstał dla jaj” i tego się trzymajmy! 😊

Obłędna miłość?

09/04/2022 by Krzysztof S.

Miłość podobno jest ślepa. To, oczywiście, pewien skrót myślowy. Wiemy, że potrafi być również głucha. Moja mama mawiała, że najpierw „miło”, potem „ość”. Okazuje się, że niekoniecznie musi dotyczyć to uczucia do innej osoby. Mnie najbardziej odpowiada definicja zawarta w 1 Liście Św. Pawła do Koryntian (1P, 13), bo tam jest mowa o miłości prawdziwej.

Czemu o tym piszę? Ponieważ to z czym ostatnio mamy do czynienia w Polsce, bynajmniej, z Hymnem o Miłości wspólnego ma niewiele. Owszem, był wielki poryw serca, a nawet dziesiątek, albo i setek tysięcy serc, kiedy należało przyjąć cierpiących ludzi pod swój dach, czy pomóc im w różnych innych formach. W wielu domach wciąż zresztą gościna jest im udzielana nadal. Nie wiemy, jak bardzo chęć do takiego poświęcenia wzrosła, albo osłabła, bo na to może się składać wiele elementów. Inaczej odczuwać będzie koegzystencję pod jednym dachem rodzina, która mieszka w dość komfortowych warunkach i oddała przybyszom wolny pokój, a inaczej ktoś, kto musiał dokonać poważnych zmian, żeby wyprowadzić się z własnego, często ulubionego pomieszczenia, czy nieco „zagęścić” warunki życia swoim pociechom. Tak, czy inaczej, przeważnie nawet dość bliska rodzina, po tygodniu, czy dwóch, zaczyna nas już nieco „uwierać”, więc trudno się dziwić, że po miesiącu z obcymi ludźmi, z którymi niekoniecznie komunikacja werbalna jest dla wszystkich łatwa, może rozpocząć się prawdziwy test cierpliwości. No, dobrze… Niech będzie, że niektórzy są nadal zachwyceni, albo przynajmniej bardzo tolerancyjni i zdeterminowani. Zresztą, prawdziwa miłość zaczyna się najprawdopodobniej dopiero po tych kilku tygodniach. Wtedy zaczyna być dostrzegalna wyraźna różnica pomiędzy afektem, a odpowiedzialnym przyjęciem na siebie ciężaru, który nie będzie przecież coraz lżejszy. Pytanie, a co po trzech, czy czterech miesiącach, albo po roku? Jasne, że nikt się nie liczył z takim rozwojem wypadków. Zapewne większość ludzi, zwłaszcza zainteresowanych bezpośrednio zakończeniem konfliktu, który trwa już blisko 40 dni, ma nadzieję, że to nastąpi wkrótce. Nie wiadomo jednak, o ile nawet taki scenariusz się ziści, czy przebywający w naszym kraju sąsiedzi będą w przeważającej liczbie skłonni do powrotu. Tym bardziej, że nie każda rodzina będzie już miała do czego wracać. A nawet jeżeli ponad połowa wyjedzie i tak pozostanie około 1,5 miliona obywateli Ukrainy. To, rzecz jasna, wariant dość optymistyczny. Wszak im dłużej będzie trwała wojna za naszą wschodnią granicą, tym więcej uchodźców przybędzie. W tempie, z jakim mieliśmy niedawno do czynienia, przekroczenie kolejnych dużych liczb, nie potrwa dłużej niż trzy tygodnie. A słyszymy, że szacunkowa liczba Ukraińców, którzy mogą wyjechać ze swego kraju, to ponad 11 milionów, z czego do Polski przybędzie 60-70%. Czy będziemy gotowi na przyjęcie obecnej fali pomnożonej przez trzy?

Odpowiem. NIE BĘDZIEMY! Podobnie zresztą, jak nie byliśmy przygotowani na przybycie 2,5 miliona osób. To, że ludzie się zawzięli i okazali niezwykłe serce, nie oznacza, że rząd jakkolwiek stanął na wysokości zadania. Wręcz przeciwnie! Zrobił wszystko, aby stworzyć szereg problemów. Ale, jak to? Przecież zadbał o program wsparcia dla uchodźców, jakiego nie ma w ŻADNYM innym państwie! Zorganizował możliwość nauczania ukraińskim dzieciom, zapewnił opiekę medyczną, o której przez ostatnie dwa lata Polacy mogli tylko pomarzyć. Dał też bezpłatną komunikację, no i jeszcze zabrał oczekującym obywatelom naszego kraju mieszkania, jak choćby ponad 500 w Krakowie, aby tylko stworzyć jak najlepsze warunki przybyszom. Czy to źle? TAK! Nie tylko słabo, ale wręcz DRAMATYCZNIE ŹLE! Nie dlatego, że jestem przeciwnikiem pomocy potrzebującym, a zwłaszcza ludziom, którzy przeżyli traumę, niejednokrotnie stracili bliskich i część, albo cały dorobek życia. Problem w tym, że czym innym jest niezbędna, a nawet dodatkowa, pomoc, jakiej z pewnością i tak Polacy udzielili swoim wschodnim sąsiadom o wiele bardziej hojnie, niż mieszkańcy innych państw, a czym innym PRZYWILEJE! Ktoś mógłby skwitować to krótkim zdaniem: „Nie stać nas na to”. Miałby rację, bo w obecnej sytuacji ekonomicznej, kolejne dodruki pieniądza MUSZĄ się skończyć katastrofą. Inflacja szaleje już bez tego. Za chwilę na bruk będą wyrzucani Polacy, dla których mieszkanie w kredycie okazało się przedsięwzięciem nie do udźwignięcia. Zwłaszcza, gdy nieuchronnie skurczy się rynek pracy, bo ceny paliw i energii zabiją niektóre branże w znacznej części. Kogo ma wspierać polski rząd w pierwszej kolejności? Pytanie wydaje się retoryczne, bo już wiemy bardzo dokładnie, jaką opcję wybrała formacja rządzących nieudaczników. Co, ja piszę! To eufemizm, a w zasadzie niezwykle uprzejme założenie, że to wszystko z braku świadomości i doświadczenia. Bo, może nie przewidzieli, bo nie potrafią, bo… Można by mnożyć usprawiedliwienia. Tylko czego należało się spodziewać po ludziach, którzy swoimi decyzjami doprowadzili do niepotrzebnych śmierci blisko 200.000 obywateli? Czy to był jakiś przypadek? NIE! Dziś przyznają otwarcie, że testy PCR mają wiarygodność, która nie przekracza 15%. To zresztą nieprawda, bo ta liczba zawyżona jest blisko pięciokrotnie. Wyroki sądów w kilku krajach Europy potwierdziły, że faktycznie jest to nie więcej niż 3%! Ale nawet jeśli wiedzieli (a przecież to nie było tajemnicą od ponad roku), że dane wyglądają tak, jak podali, to oznacza jedno: NIE BYŁO ŻADNEJ PANDEMII, PRÓCZ PANDEMII TESTÓW! Zatem w pełni świadomie zniszczono biznesy, a przede wszystkim życie, wielu ludziom i całym rodzinom. I co? Jaka jest recepta na poprawę warunków życia tym, którzy mimo kretynizmów w postaci nakazu chodzenia w kagańcach oraz „eliksirowania się”, mimo wszystko przeżyli? Ano, taka, że przywileje dostanie teraz zupełnie inna nacja.

Nagonka na myślących trwa! Napisałem wyżej, że wystarczającym powodem, aby pomagać z głową, jest sytuacja ekonomiczna państwa. Jednak ważny jest również porządek miłosierdzia (ordo caritatis), który wynika wprost z nauczania Kościoła. Nie można okazywać miłości, krzywdząc innych, bo to już nie jest żadna miłość. A formacja rządząca, wraz z bezmyślnymi posłami (o zgrozo!) większości partii, urządziła hucpę, zaprzęgając w nią media i całą masę pożytecznych idiotów. Każdego, kto ośmieli się pomyśleć najpierw o własnej rodzinie i bliskich, traktuje się jak przestępcę, a jeżeli jeszcze ośmiela się kwestionować chore posunięcia rządu, zostaje natychmiast „ruską onucą”, „agentem wpływu”, czy „poplecznikiem Putina”. Nic to, że władze Niemiec, Francji, czy Węgier, nie zamierzają rezygnować z paliw płynących z Rosji (co ciekawe) bardzo szerokim i bezpiecznym strumieniem. Inni też się nie kwapią do przechodzenia na „odnawialne źródła energii”. Cudzysłów nieprzypadkowy, bo one są odnawialne pod bardzo wieloma warunkami, często niemożliwymi do spełnienia. Polska jednak ma znaleźć się w awangardzie solidarności z Ukrainą. Wydaje się, że nawet debil powinien zrozumieć, że coś tutaj jest „nie halo”. No, bo niby ten ruski czekista taki niedobry, a nie zakręcił kurka, żeby Ukraińcy nie mogli tankować swoich pojazdów. Niedopatrzenie? A prezydent napadniętego państwa nie wpadł dotąd na pomysł, że można by tak te rurociągi natychmiast wysadzić w p….owietrze. Ciekawe, czemu nie odnalazł w sobie takiego natchnienia? Podobno chciał koniecznie skłonić zachód i NATO do energicznej pomocy, więc niby jaki sposób mógłby być bardziej skuteczny?

U naszych polityków podobna refleksja, jak widać, nie występuje i to bez względu na opcję. Jedyną formacją, która stawia pytania i mówi, jak jest, pozostaje Konfederacja, odsądzana od czci i wiary, czemu nieco przysłużyły się wypowiedzi Janusza Korwina-Mikke. Faktu, że w sprawie słynnego ataku okrętu na wyspę, gdzie ukraiński żołnierze na propozycję poddania się odpowiedzieli „idi na chui”, po czym mieli bohatersko zginąć, lecz trafili do niewoli, a Korwin miał rację, mówiąc, że tak się właśnie stało, jakoś nikt komentować nie chce… To, rzecz jasna, świadczy o jakości klasy politycznej. Niestety, nie tylko, ponieważ słucham czasem, co wygadują ludzie „na mieście” i to nie napawa optymizmem.

Dochodzę do wniosku, że NIC się nie zmieniło. Niedawno mieliśmy narrację rządu i mediów o straszliwym, zabójczym wirusie, który wymaga, by wszyscy nosili kagańce i się zaantidotumowali, bo jeśli nie… Wyrzucą z uczelni, nie wpuszczą do pracy, przeniosą na gorsze stanowisko, pozbawią awansu itd. MIMO, że od dawna wiadomo, iż preparaty genetyczne transmisji wirusa nie zatrzymują, a ludzie chorują (zwłaszcza po kilku dawkach) częściej. Umierają również w większej liczbie, mimo fałszowania wyników, zamiatania pod dywan ewidentnych przypadków NOP-ów, itd. Oficjalne dane z Anglii, Szkocji, czy Izraela, które przytaczałem wielokrotnie, ale też z innych państw, nie kłamią. Tam już odeszli od wszelkich kretynizmów, przynajmniej na razie. U nas rektorzy Uniwersytetów Medycznych w kilku miastach, wciąż grożą studentom i pracownikom! I to w czasie, gdy na stronach rządowych znajduje się informacja, że choroby wywołane koronawirusem, najmodniejszym z wielu, należy traktować TAK JAK INNE infekcje przeziębieniowe. Wiedziałem o tym od początku. Ale wiedzieli to przede wszystkim lekarze, część polityków oraz rządzący. I co? I NIC! Dziś, kiedy mamy 2,5 miliona uchodźców, w 70% niezaeliksirowanych i nie widać, żeby trup na ulicach słał się gęsto z powodu Covid-19, a liczba umierających systematycznie spada, utrzymywanie restrykcji dla Polaków, to aberracja do nie wiadomo której potęgi. Pozwolę sobie przytoczyć tylko kilka prostych faktów. Czy podobieństwa nie są uderzające?

Wcześniej mówiono nam, że zabije nas straszliwy wirus, więc mamy przestrzegać obostrzeń i koniecznie, hojnie wspierać medyków.
Teraz powinniśmy się bać, że zabije nas Putin, więc należy zachowywać się poprawnie i ze wszystkich sił wspierać uchodźców z Ukrainy.

Wtedy nie należało prowadzić niektórych biznesów, z obawy przed „roznoszeniem wirusa”.
Teraz trzeba zrezygnować z części umów, bo te z Rosją są niedobre, więc w praktyce niektóre z firm zbankrutują, a że Putinowi to nie zaszkodzi w żaden sposób? Co to ma za znaczenie? Ważne, że likwidacja klasy średniej posuwa się do przodu.

Wcześniej nie wolno było mieć własnego zdania i nie dopuszczano w mediach żadnej innej narracji, niż tylko ta, o „zabójczym koronawirusie”, a każdy kto POWOŁUJĄC SIĘ NA SETKI BADAŃ, twierdził inaczej, to foliarz, szur i płaskoziemca.
Obecnie, ktoś, kto kwestionuje posunięcia rządu i bezrefleksyjną politykę przyjmowania wszystkich „jak leci” oraz drukowania pieniędzy i zadłużania państwa z powodu opieki socjalnej dla uchodźców, jest już nie tylko szurem, ale „ruskim trollem”, zwolennikiem Putina itp.

Wcześniej w dobrym tonie (jeszcze zanim zaczęli zmuszać) było „zaszczepienie” siebie i całej rodziny.
Dziś, w dobrym tonie jest przyjęcie pod dach co najmniej jednego Ukraińca, a najlepiej, całej rodziny.

Poprzednio, gdy lekarz zakwestionował wytyczne ministra zdrowia, albo zaproponował SKUTECZNE LECZENIE, zamiast wiary w preparaty genetyczne, natychmiast stawiany był przez sądami izb lekarskich.
Dziś, kiedy medyk zwraca uwagę, że zabieranie leczenia Polakom, by zachowywać rezerwę łóżek dla uchodźców, jest nieetyczne, staje się „wrogiem ludu”, ukrainofobem i najgorszej maści swołoczą.

Gdy w okresie „covidozy” rozsądny polityk krzyczał, że dług zdrowotny zabije tysiące obywateli, a obostrzenia są bezprawne, nękano go pozbawieniem części uposażenia i wyrzucano z obrad Sejmu za brak kagańca.
Dziś, gdy jakiś polityk zwróci uwagę, że posunięcia rządu wobec napływu uchodźców prowadzą wprost do katastrofy, zostaje okrzyknięty piątą kolumną i agentem Putina.

Wcześniej straszono nas kolejnymi „falami zakażeń”. Dziś czytamy o kolejnych falach uchodźców.

Niedawno należało wszędzie zakładać na twarz kaganiec. Teraz należy mieć przy sobie, przynajmniej w formie kokardki, flagę Ukrainy.

Poprzednio „zakażeń” na podstawie tych „testów” nie można było zignorować, nawet jeśli nikt w otoczeniu, ani sam testowany, nie miał objawów. Stawały się podstawą odmowy świadczeń medycznych.
Obecnie uchodźców nie tylko nie można zignorować (chyba zresztą nikt by tego nie chciał), ale dziś fakt bycia obywatelem Ukrainy otwiera NATYCHMIAST drzwi szpitala, czy gabinetu lekarskiego. Innymi słowy, przybysze zawsze mają „wynik ujemny”.

Dopiero kilka dni temu weszły w życie przepisy na podstawie których testy odchodzą do lamusa, ale przez ponad miesiąc dotyczyły one Polaków, a uchodźców NIE! Czyżby Ukraińcy zamordowali Covid-19?

Kiedyś obywateli innych państw uciekających przed wojną należało przyjmować z szacunkiem. Teraz to nie wystarczy. Trzeba ich hołubić.

Ta swoista schizofrenia posunęła się do tak niewyobrażalnych rozmiarów, że na niektórych urzędach znajdują się flagi ukraińskie, a brakuje polskich, zaś w Sejmie Najjaśniejszej Rzeczpospolitej wisi po prawej stronie flaga Ukrainy. O tym, co ma za sobą w tle na swoi profilu Premier polskiego państwa, już pisałem w tekście „Covid przegrał z wojną„. Wiadomo, a także jest to zapisane w aktach prawnych, np. w protokole flagowym, że to miejsce jest zarezerwowane dla symboli narodowych GOSPODARZA. Poseł Grzegorz Braun interweniował w tej sprawie kilkukrotnie. W końcu zabrał głos w trakcie posiedzenia Sejmu, więc pani Marszałek wyłączyła mu mikrofon, zanim dokończył wypowiedź. Można to zobaczyć tutaj. Ciekawe, że środowiska, które tak buczą, nie tylko w parlamencie zresztą, na SŁUSZNE uwagi związane z tą paranoją, porównywalną chyba tylko do „walki z covidem” i chcą koniecznie przychylić nieba gościom, tak bardzo drażnią wszelkie polskie symbole, a Polskie rodziny na Marszu Niepodległości, nazywają faszystami…

Brak jakiejkolwiek symetrii w stosunkach z państwem ukraińskim, które nie było i nadal NIE JEST nam przyjazne, to są rzeczy, które pokazują, że żyjemy w kraju z dykty i paździerza. W kraju, w którym polski obywatel traktowany jest JUŻ TERAZ, jak kula u nogi. Strach pomyśleć, co będzie za 2-3 lata…

Syndrom nowej miotły

07/04/2022 by Krzysztof S.

Okazuje się, że miałem rację! Kilka tygodni temu napisałem tekst Ukraińcy ruszą na Moskwę, którego tytuł miał mieć nieco prowokacyjny wymiar, bo przecież nikt przy zdrowych zmysłach nie wierzył, że wojna u naszych wschodnich sąsiadów potrwa dłużej niż tydzień. Dla Putina miało być szybko, łatwo i przyjemnie, o ile zabijanie żołnierzy, a zwłaszcza cywilów, może komuś w ogóle przyjemność sprawiać. Cóż, przekonaliśmy się, że świat pełen jest różnych psychopatów i Kill Billi, chętnie mordujących, najlepiej masowo. Czyżby więc moje słowa nieoczekiwanie miałyby stać się prorocze? Szczerze wątpię, ale ostatnio padły one przecież, choć niedosłownie, z ust samego przywódcy Ukrainy. Powiedział, że jedyną opcją, którą może zaakceptować jest… zwycięstwo. Ktoś powie, że „pojechał po bandzie”, bo jak inaczej ma niby wygrać, jeżeli nie zmusi zimnego ruskiego czekisty do kapitulacji? Czyli powinien, kolokwialnie pisząc, „pogonić kota” Rosjanom i stanąć z wojskiem, w odpowiednio dużej liczbie, na Placu Czerwonym, gdzie żołnierze ukraińscy będą witani kwiatami oraz chlebem i solą? Chyba jednak w oku. Takiej wyobraźni można panu Zełenskiemu tylko pozazdrościć. Nie o tym jednak będzie ten felieton, ani nie o powodach, dla których wyżej wymieniony tak błaznuje, bo to wymaga oddzielnego artykułu.

Zakończyły się baraże w piłce kopanej oraz cykl turniejów tenisowych Sunshine Double w USA. Co to ma wspólnego ze sobą, a do tego z Ukrainą? Ano, ma! Zacznijmy od piłkarzy. Rozegrali świetny, choć dość szczęśliwy, mecz barażowy ze Szwecją. Rosjanie zostali wykluczeni z rozgrywek w ramach retorsji za napaść na sąsiedni kraj. Czy słusznie, czy nie, to inna kwestia. Nam odpadł więc półfinał z niewygodnym przeciwnikiem, o co żal mieli Czesi i Szwedzi oraz przede wszystkim futboliści z kraju Putina. Władze federacji poszczególnych dyscyplin prowadzą tu niezależną politykę i na przykład w tenisie jedyną sankcją jest pozbawienie zawodników możliwości gry pod flagą Rosji. Nagrody finansowe mogą jednak zatrzymać. Wykluczenie dotyczy wyłącznie rozgrywek drużynowych, w których i tak najczęściej gra „drugi garnitur” graczy większości państw, bo gwiazdy niechętnie zmieniają plany startowe z miłości do barw narodowych. Choć trzeba uczciwie przyznać, że wyjątki się zdarzają. Wiemy już, że Iga Świątek zagra za niespełna dwa tygodnie w Radomiu w meczu z Rumunkami w ramach Billie Jean King Cup. Simona Halep nie, ale to akurat z powodu kontuzji. We wspomnianym meczu barażowym nasi kopacze zostawili na boisku serce oraz zdrowie, a Kamil Glik grał z poważnym urazem od 4 minuty do końca meczu. To się nazywa charakter! Oczywiście, inni powiedzą, że głupota… Wiadomo, że dłuższa przerwa w występach klubowych może się odbić na finansach itd., ale cieszy, że są ludzie, którzy na to gwiżdżą, bo biało-czerwony strój z orłem na piersi do czegoś zobowiązuje. Zatem, jedziemy do Kataru! Ściślej rzecz biorąc, ja akurat się nie wybieram, a i nie wszyscy piłkarze z obecnego składu, pewnie będą mieli taką możliwość. Wiemy już, że Jakub Moder zerwał więzadła krzyżowe i 4 miesiące, to raczej przerwa minimalna. Być może do jesieni da radę wrócić do formy. Cóż, taki sport… No, właśnie. Można polskiej piłki nie lubić, lecz należy docenić ten awans, nie tylko dlatego, że zagramy w imprezie tej rangi po raz czwarty z rzędu, a Włosi, aktualni mistrzowie Europy, po raz kolejny się nie zakwalifikowali. Po drodze zaliczyli kompromitację dużego kalibru, przegrywając u siebie z Północną Macedonią. Czy ktoś słyszał o takiej potędze piłkarskiej? No, właśnie… Czyli sukces Polaków należy cenić. Trener, który przeprowadził nas w miarę „suchą nogą” do baraży, uciekł do lepiej płatnych zajęć klubowych, zapominając nawet zatelefonować choćby do kapitana drużyny. No, ale każdy zachowuje się, jak potrafi. Wzięty trochę „z łapanki” Czesław Michniewicz, niedawno wyrzucony (bardziej uprzejmie brzmi: zwolniony za brak wyników sportowych) z Legii Warszawa, miał sporo wolnego czasu, sprawdził się w roli selekcjonera nie najgorzej. Z dwóch meczów rozegranych z kadrą (towarzyski ze Szkocją i ten o stawkę awansu) wyszedł z czterema punktami. Wprawdzie po tym pierwszym miał w zespole szpital, bo wypadł Milik, Salamon i Piątek (z siedmioma szwami na Achillesie), a mimo wszystko się udało!

Czy można postawić tezę, że „nowa miotła” zamiata lepiej? Wydaje się, że tak, choć były szef PZPN Zbigniew Boniek, przytomnie zauważył, że to Sousa zdobył z tą kadrą 20 punktów, które dały w ogóle możliwość gry w barażach. Do tego, jak się okazało, „opatrznościowo” przegrał ostatni mecz z Węgrami, bo dzięki temu, choć nie zostaliśmy rozstawieni, to trafiliśmy na wykluczoną później Rosję, a nie wiadomo, czy na przykład taka Macedonia Płn., nie sprawiłaby nam przykrej niespodzianki i to Włosi mogliby się cieszyć, albo jakaś inna, nieco mniej faworyzowana drużyna. No, dobrze. Mamy tę „nową miotłę” w kadrze, ale czy będzie „wymiatać” okaże się w listopadzie. A co z tenisem? Otóż to, o co apelowałem pisząc kilka miesięcy temu o Idze Świątek, stało się faktem. Zwracałem uwagę, że formuła pracy z trenerem Piotrem Sierzputowskim, najprawdopodobniej się wyczerpała, a coraz częściej oglądane na korcie łzy naszej „tenisowej nadziei”, stawały się już irytujące, nawet bardziej, niż sama bezradność tenisistki w spotkaniach z kilkoma dziewczynami. Mówi się, że zawodniczki mają swoje „zmory”. Agnieszka Radwańska miała ich kilka, jak Kuźniecowa, Szarapowa, Azarenka, czy Williams, choć Serena była akurat zmorą dla wszystkich tenisistek, może z wyjątkiem Japonki Osaki, ale to już u schyłku swojej kariery. W ubiegłym roku okazało się, że u Igi liczba tych, nieszczególnie lubianych, eufemistycznie pisząc, przeciwniczek, rosła coraz szybciej. Tunezyjka Ons Jabeur, pokonała ją trzykrotnie, podobnie jak Greczynka Maria Sakkari. Nie wygrała też meczu z Łotyszką Jeleną Ostapenko. Ujemny bilans miała również z Hiszpanką Muguruzą i Rumunką Simoną Halep. To, rzecz jasna, żadna tragedia, ale łzy na korcie pokazywały sporą niestabilność emocjonalną naszej gwiazdy. Zapewne jej bliscy, zwłaszcza ojciec, dostrzegli, że mimo znakomitego bilansu roku i zakwalifikowania się do turnieju Masters w Meksyku, problem jest i dłużej zamiatać pod dywan się go nie da. Zresztą, to nie miałoby większego sensu. Zmiana pod koniec roku okazała się słuszna. Tomasz Wiktorowski, który doprowadził Radwańską do wielu finałów i wygrania prestiżowego turnieju najlepszej ósemki pań w 2015 roku, w Singapurze, wydawał się być idealnym kandydatem. Tym bardziej, że „był pod ręką”, bo nie musiał rezygnować z pracy, nie licząc funkcji komentatora Canal +. Ryzyko pomyłki niewielkie, a umowę podpisano ponoć tylko na kilka miesięcy, więc wszystko można było jeszcze ewentualnie skorygować, gdyby coś poszło nie tak. Czy dzisiaj ktokolwiek rozsądny będzie pytał o przyszłość trenera Wiktorowskiego u boku Igi Świątek? Spektakularny sukces „nowej miotły”? Wszak dwa półfinały (Adelajda i Australian Open) oraz zwycięstwa w trzech kolejnych turniejach rangi mandatory 1000, Doha, Indian Wells i Miami (w tym ostatnim bez straty seta) oraz awans na historyczne dla polskiego tenisa, pierwsze miejsce w rankingu WTA z tegorocznym bilansem meczów wygranych 26 do 3, to coś, na co fachowcy z całego świata cmokają z zachwytu. Istotnie, gra Igi zmieniła się w sposób zdecydowany, choć fachowcy mówią o niuansach, które robią różnicę. Obecnie Świątek jest najlepiej returnującą zawodniczką na świecie, co przekłada się nie tylko na wyniki poszczególnych spotkań, ale też na strach przeciwniczek przed nieco słabszym serwowaniem, przez co popełniają o wiele więcej podwójnych błędów grając przeciwko naszej tenisistce. Ale aspekty techniczne to jedno, a nastawienie Igi, konsekwencja w grze i umiejętność odwracania wyników meczów, kiedy przegrywa pierwszego seta, to zupełnie nowa historia. I z pewnością, w moim przekonaniu, nie jest to akurat zasługa psycholog Darii Abramowicz, ale właśnie trenera! To on dał Polce wiarę w sukces i dokonał kilku niezbędnych korekt. Pewność siebie, o czym Iga mówi w wywiadach, rosła po każdym zwycięstwie, których ma już 17 z rzędu, a to prawdopodobnie nie jest koniec rekordowej serii, bo będzie chciała ją kontynuować na kortach ziemnych, swoich ulubionych. Czyli znów zmiana „miotły”, która okazała się najlepszym rozwiązaniem?

Tak daleko bym nie szedł. Napisałem wyżej, że nikt przytomny, nie będzie kwestionował pozycji Tomasza Wiktorowskiego. Owszem, fachowcy pewnie nie, ale ja do nich nie należę, więc mogę sobie pozwolić na więcej. Otóż, przypomnę, że ojciec Agnieszki Radwańskiej, bardzo długo twierdził, iż córka osiąga spektakularne wyniki nie z powodu zasług w pracy pana Tomasza, lecz POMIMO tego, że to on trenuje starszą z sióstr Radwańskich! Dziś mało kto o tym pamięta i można wzruszyć ramionami, bo przecież niekwestionowana pozycja tenisistki w TOP10 przez 6 lat (najwyżej była numerem 2), to z pewnością wynik znakomity. Nie wygrała Wielkiego Szlema? To na pewno boli kibiców i zawodniczkę do dziś. Zwłaszcza, że było tak blisko… Niestety, w 2012 roku Serena nie dała się pokonać w finale Wimbledonu. Pewnie nikt by z nią wówczas nie wygrał. Szkoda półfinałów rok później i w 2015 oraz tych w Australii (2014 i 2016). Czego zabrakło? Dobre pytanie… Czy tylko filigranowa postura przeszkodziła w ogrywaniu zawodniczek, które „naparzały ile fabryka dała”? A może jednak było coś na rzeczy w wypowiedziach pana Radwańskiego? Dziś, kiedy Iga sadowi się na tenisowym „tronie”, takich pytań zadawać nie wypada… Czyżby? To ja właśnie, jako ten „ruski troll”, pozwolę sobie włożyć kij w szprychy. Nie śmiem kwestionować umiejętności trenerskich, ani poprzedniego, ani obecnego coacha naszej najlepszej tenisistki. Natomiast zaryzykuję twierdzenie, że choć na sukces składa się wiele czynników, to PODSTAWOWYM jest ZDROWIE. Brak kontuzji i pewność w poruszaniu się po korcie można uzyskać, jeśli przygotowanie fizyczne jest właściwe, a w przypadku Igi było ono ostatnio idealne! Tutaj wielka rola zespołu z panem Maciejem Ryszczukiem na czele. Czy da się sprawić, że tenisistka będzie grała mocniej, serwowała lepiej i przystępowała do kolejnych spotkań z większą „agresją” i pewnością siebie? Z pewnością tak! I nie przeszkodzi postura, bo widzimy w turze graczy, którzy „nie grzeszą” wzrostem, jak Argentyńczyk Diego Schwartzman, czy innymi „okazałymi” parametrami fizycznymi, a jednak wyniki osiągają znakomite. By daleko nie szukać, Jannik Sinner, który na cieniutkich nóżkach wygląda, jakby miał się za chwilę złamać, a uderza bardzo mocno i wytrzymuje wiele wymian. Owszem, dopadają go czasem kontuzje, lecz przez większość sezonu gra skutecznie, podobnie jak nasz Hubert Hurkacz. Przykładów z turu żeńskiego również można podać kilka. Wspomniana wcześniej Simona Halep, to przecież była nr 1 rozgrywek WTA. Weronika Kudermietowa, czy ostatnio Leylah Fernandez, nie są zbudowane tak, jak Serena, czy choćby Aryna Sabalenka, a uderzają mocno i dają radę utrzymywać się w czołówce, choć nie mają jeszcze na koncie aż tak spektakularnych sukcesów, jak Iga. Zatem, o co chodzi? Zmierzam do tego, że dobór właściwych ludzi do sztabu szkoleniowego jest niezwykle istotny, ale jeden człowiek nie będzie w stanie zmienić wszystkiego i z zawodniczki słabej, zrobić gwiazdy. To tak, po prostu, nie działa. Niezwykle ważny jest talent, podstawowe wyszkolenie techniczne i WŁAŚCIWE PODEJŚCIE DO SPORTU w ogóle. A to akurat Iga posiada. Miała to również Agnieszka ZANIM zajął się nią Tomasz Wiktorowski. Szlifowanie diamentu jest łatwiejsze, niż jego znalezienie i wstępna obróbka. W tym sensie, doskonale rozumiem to, co miał na myśli pan Radwański. Ile nowej jakości może wnieść do gry Igi nowy trener, przekonamy się naprawę dopiero wtedy, kiedy przyjdzie prawdziwy kryzys, bo trzeba będzie bronić kilku tysięcy punktów, a przytrafi się gorszy okres w życiu, kontuzja, czy jakiś „zakręt”, jaki widzimy na przykład u Naomi Osaki. Niestety, nie dowiemy się, czy to, co udało się z Igą, Tomasz Wiktorowski zrobiłby też z Olgą Danilowicz. Współpraca z nadzieją serbskiego tenisa żeńskiego, która ma być następczynią Any Ivanovic, trwała kwartał i została przerwana przez mniemaną pandemię. Chociaż przez trzy miesiące, jak widać, można zrobić wiele… Tylko, czy zawsze i z każdą zawodniczką? NIE! Polecam tę rozmowę specjalistów, którzy znają Igę od 10 lat i wiedzą w jaki sposób rodził się sukces.

Czy Iga wygra kilka turniejów wielkoszlemowych? Jako kibic, bardzo mocno w to wierzę, ale może się zdarzyć, że nie będzie to wcale tak proste, jakby się wydawało. Wtedy dopiero poznamy prawdziwą wartość pracy coacha. Inaczej pracuje się z pewnością z nastolatką, a nieco inne aspekty będą miały znaczenie w motywowaniu w pełni dojrzałej kobiety. Rację ma mąż i wieloletni sparingpartner Agnieszki Radwańskiej, Dawid Celt, mówiąc, że trudno porównać pracę obu trenerów Igi, bo na wcześniejszym etapie, Wiktorowski po prostu by się z zawodniczką nie spotkał i nie poprowadził jej przez 5-7 wcześniejszych lat, ponieważ tym się nie zajmował. No, właśnie… A czyż właściwe ukształtowanie młodego zawodnika nie jest rzeczą najcenniejszą? Pamiętam uwagi pana Tomasza, jeszcze jako komentatora stacji telewizyjnej, w których krytykował głęboki uchwyt rakiety przez Igę, sugerując, że przez to przeciwniczki będą miały nad nią przewagę. I co? Nie mają? 😉 Jestem przekonany, że sama tenisistka potrafi już coraz lepiej ocenić, a z czasem będzie to jeszcze łatwiejsze, gdzie kończy się wiedza, z której może skorzystać, a gdzie zaczyna się „szamanizm”, za który płacić, zwyczajnie już nie warto… Na razie cieszmy się „nową miotłą”. Albo, może lepiej, bądźmy szczęśliwi, że odkryliśmy taki talent? Tylko, co się stało z innymi utalentowanymi dziewczynami, skoro mamy tak znakomitych fachowców? Czy Czechy to większy kraj, czy akurat dziwnym trafem, rodzi się tam wyjątkowo dużo znakomitych tenisistek?

Na koniec jeszcze coś o „nowych miotłach” w polityce. Mam wrażenie, że wciąż działa na nas „efekt nowości”. Ilekroć podsuną nam jakiegoś bęc…, zresztą mniejsza z tym. W każdym razie, skoro mówi się, że lepsze jest wrogiem dobrego, to co ze złym? Największa tragedia, że zawsze trzeba dawać „kredyt zaufania”, a potem patrzeć, co się dzieje i na końcu powiedzieć, że „ten Szumowski nie był wcale taki zły, bo przecież liczba nadmiarowych zgonów za jego kadencji okazała się dwukrotnie niższa, niż w wyniku starań następcy„. No, dobrze, może i coś tam kombinował z tymi respiratorami, ale w końcu lepiej, że kupił takie, które nie działały. Dzięki temu, uratował tysiące istnień, czyż nie? Tak… Kredyt zaufania. I co? Zostaliśmy z tym kredytem oraz innymi kredytami, jak ten Himilsbach z angielskim…