Archives for lipiec 2020

Uratowani przez Covid?

30/07/2020 by Krzysztof S.

Covid-19 w natarciu…

To ci dopiero historia! Słychać zewsząd, że pandemia, trup się ściele gęsto. Jeszcze niedawno pokazywano obrazki z Bergamo, potem z Nowego Jorku, a obecnie na celowniku dziennikarzy znalazła się Ameryka Południowa, Azja oraz po części Afryka. Generalnie dramat światowy i tylko maseczki mogą przedłużyć nam tę marną egzystencję, aż do chwili, kiedy wreszcie będzie można się zaszczepić, a zaraz potem zacząć żyć długo i szczęśliwie. Czy tak? Ależ, skąd! Właśnie prawdziwy przyjaciel ludzkości, wysokiej klasy znawca wirusów, wprawdzie tylko komputerowych, ale zawsze, mówi, że jedna dawka szczepionki nie wystarczy. Co to, to nie! Trzeba będzie ich kilka, kto wie, może nawet wiele tysięcy, o czym wprawdzie pan Bill już (albo jeszcze) nie mówi, bo przecież nawet dzieci wiedzą, że wirusy mutują, a taki mutant, to dopiero może nam zaszkodzić. A jeszcze jeśli urośnie, a potem się rozmnoży, albo odwrotnie, to gotów nam na ulicy maseczkę z twarzy zerwać, albo jeszcze coś gorszego zrobić… Pomysł z wielokrotną szczepionką, to nawet lepszy biznes, niż sprzedaż czystego powietrza, co się przecież od dawna już dzieje pod postacią słynnych zielonych certyfikatów. Tyle, że cała ściema z OZE, która nie bierze pod uwagę ani szkodliwości i emisji zanieczyszczeń emitowanych w procesie produkcji paneli fotowoltaicznych, baterii samochodów elektrycznych, ani skutków zniszczeń biologicznych i chorób powodowanych u ludzi choćby przez wiatraki oraz wysokich kosztów utylizacji tych „ekologicznych wynalazków”, dotyczy jednak głównie instytucji, firm, czy państw, a więc dotyka obywateli pośrednio. Nikt przecież nie jest w stanie zmusić kogoś żeby sobie kupił Teslę, albo wiatrak (nie licząc takich małych, elektrycznych, dobrych na upały), ale szczepionkę? Całkiem możliwe, że już tak! Dlatego pomysły pana Billa są niebezpieczne. Prawdopodobnie ludzie wiąż nie zdają sobie sprawy z tego, jak bardzo! Znając dobroczyńcę i filantropa z jego planów depopulacji można zaryzykować twierdzenie, że to taki Kill Bill może być, choć bez białej broni. On ma dla nas coś lepszego – broń przezroczystą… w strzykawce.

Wracając do „pandemii”, jak wspominałem, w Niemczech rozpoczęła działalność pozaparlamentarna grupa naukowców (ACU), która zamierza wyjaśnić całe to zamieszanie, które powstało u naszych zachodnich sąsiadów w związku z Covid-19. Wstępne szacunki mówią o ponad 90% planowych zabiegów, często niezbędnych dla zdrowia obywateli, których nie wykonano z powodu „epidemii”, a ucierpiało być może nawet 2,5 mln osób, zaś co najmniej 125 tysięcy mogło nawet umrzeć, albo utracą życie w najbliższym czasie właśnie z powodu zaniechań i braku dostępu do normalnych świadczeń służby zdrowia. O stratach dla gospodarki nawet nie ma co wspominać, ale, choć Niemcy są znacznie bogatszym państwem i sobie z pewnością poradzą, to i tak negatywne skutki, zwłaszcza dla firm, muszą zostać zbadane. Czeka więc tamtejszy rząd seria tysięcy procesów. A u nas? Czy naprawdę nic się nie stanie? Czy nikt nie spyta, jak długo Szumowski „będzie pluł nam w twarz”? Podobno on, to akurat już niedługo, bo ponoć jest zmęczony. No, jasne! Poza tym po takim wielomiesięcznym pluciu, to i śliny w końcu może zabraknąć… Przyjdzie nowa miotła, żeby ogłosić „drugą falę pandemii”? Zobaczymy.

Tymczasem ukazała się książka wydawnictwa Osuchowa, skutecznie, jak widać, zareklamowana przez posła Grzegorza Brauna w parlamencie, bo nakład zdążył się już wyczerpać. Zbiór wywiadów i wypowiedzi naukowców oraz garść statystyk pod znamiennym tytułem „Fałszywa pandemia”, należy stwierdzić, trafia w sedno. Można mieć do samej książeczki różne zastrzeżenia np., co do sporej liczby powtórzeń, w pierwszej części, która wynika albo z pośpiechu Wydawcy, albo z nieśmiałości, by nie publikować fragmentów wypowiedzi, które padły już w innym cytowanym wywiadzie. Jednak ogólnie jest to pozycja na pewno wartościowa i gorąco polecam, zwłaszcza notorycznym połykaczom dezinformacji telewizyjnych. Nie mam przy tym złudzeń, że nakręceni strachem nosiciele maseczek, gotowi pobić tych, którzy śmiało pokazują swoje twarze bez podobnych gadżetów, raczej po publikację nie sięgną. Po co, skoro wiedzą lepiej, bo się już nasłuchali i naczytali… Może warto skonfrontować to z faktami? Tylko, jeśli fakty przeczą narracji różnej maści „znamienitych ekspertów” i zaangażowanych dziennikarzy wspieranych do tego autorytetem WHO, to tym gorzej dla faktów. No, może za wyjątkiem tych pisanych z dużej litery. Im zresztą już raczej nic nie zaszkodzi, wszak Rejtanem kładzie się za nimi sama pani namiestnik Żorżeta.

„Fałszywa pandemia” – (cudzysłów tym razem zbędny, ale skoro taki tytuł, to zostawiam), nie zawiera komentarzy, bo są zbędne. Mówią naukowcy i to nie byle jacy, bo wielu profesorów, wirusologów i nie tylko, z kilku krajów, a więc ze świeżym spojrzeniem, nie skażonym jakąś lokalną sytuacją. W dodatku z miejsc bardzo różnych pod względem rozmiarów „epidemii”. Zabrakło mi jeszcze takich nazwisk, jak dr Stefano Montanari, dr Andrew Kaufman, dr J. Mikovits, czy dr A. Shiva oraz lekarzy z Polski, choć tak odważnych, by dać swą twarz w oficjalnej wypowiedzi u nas akurat przeważnie brakuje. Cóż, rodzina, kredyty itd. Nikt nie chce stracić pracy, chyba że ma to w nosie, bo jest finansowo niezależny. Warto podkreślić, że osoby, w tym również naukowcy, którzy zdecydowali się mówić prawdę, są szykanowani, odcinani od mediów głównego nurtu, cenzurowani przez Google czy Facebook i inne platformy cyfrowe. Mimo to zabierają głos, udzielają wywiadów i piszą. To w dzisiejszym świecie poprawności politycznej spora wartość. Covid-19 stał się już swego rodzaju religią, a jeśli ktoś, zwłaszcza ceniony patolog, mówi wprost, że nie znalazł ani jednego nieboszczyka, który umarłby na tę „chorobę”, to może coś w tym jednak jest? Ba! Wspomniany wyżej dr Montanari mówił nawet w kilku wywiadach, że żaden z jego trzech kolegów patologów nie znalazł wśród domniemanych ofiar „pandemii” we Włoszech, choćby pojedynczego przypadku zmarłego na Covid-19. Dlaczego? Ponieważ większość pacjentów z powikłaniami zeszła z tego świata na zapalenie płuc, albo w wyniku tzw. chorób współistniejących. Czyli normalnie, jak przy każdej zwykłej grypie. Szkoda, że czytelnicy akurat tego głosu nie usłyszą, bo przecież to Italia stała się w Europie (obok Hiszpanii), miejscem największej liczby zgonów. W publikacji są jednak wyjaśnienia dotyczące również tego regionu.

Wróćmy do kraju. Czy w Polsce było podobnie? Czy zamknięta, o zgrozo jeszcze do tej pory, publiczna służba zdrowia, przyniesie podobnie tragiczne efekty, jak to się stało w Niemczech, czy kilku innych krajach? Czy ktoś za to odpowie? Czy Polacy znajdą w sobie wreszcie tyle siły, żeby stuknąć się w głowę i zrzucić szkodliwe, nic nie dające maseczki i powiedzieć tej przemocy zdecydowane NIE!? Czy ktoś zrobi rachunek strat (zysków nie widać i chyba się już nie pojawią), żeby rozliczyć Rząd z kompletnie idiotycznych i wysoce szkodliwych posunięć? Nie tylko związanych ze służbą zdrowia, czy ograniczeniem wolności obywateli i stratami gospodarczymi, ale też w konsekwencji prowadzącymi do utraty suwerenności państwa. Czyż „konieczność” brania brukselskiej jałmużny w zamian za rezygnację z własnego zaplecza energetycznego, czy zgoda na mechanizm badania praworządności, to nie początek końca „Rzeczpospolitej 3,5” – jak to celnie określa Grzegorz Braun?

Mamy dane statystyczne, z których wiemy już na pewno, że NIC nie usprawiedliwia działań Rządu RP. O ile bowiem, przy odrobinie dobrej woli, można zakładać, że początkowe decyzje, podyktowane strachem o dobro obywateli, mogły być słuszne, o tyle kontynuacja ograniczeń po 20 kwietnia za całą pewnością jest wyłącznie przejawem złej woli i kalkulacji politycznych (także tych związanych z wyborami prezydenckimi). Statystyki pokazują i można zobaczyć to choćby we wspomnianej publikacji, że wiadomo było bardzo dokładnie (co potwierdzało się też w innych krajach), że epidemia, nawet gdyby faktycznie istniała, nie może się już rozwinąć. Co ciekawe, liczba zmarłych (licząc do końca maja) nie tylko w Polsce, ale w większości krajów europejskich, jest niższa (u nas średnio o 8%), niż w ciągu poprzednich 4 lat. O jakiej epidemii zatem mówimy? Wyniki portalu euromomo.eu – czyli europejskiej statystyki umieralności, także to potwierdzają, bo wprawdzie widzieliśmy w ciągu 4 tygodni skok w 7 krajach, gdzie liczba zgonów była wyższa niż w przypadku podobnych okresów (sezony grypy) w latach 2016-19, ale globalnie nic się nie zmieniło. W Niemczech, na Węgrzech, Słowacji, Portugalii, Norwegii, Danii, Finlandii, Estonii, czy na Malcie i kilku innych państwach również zanotowano spadek w stosunku choćby do ubiegłego roku. To mało? Wprawdzie, kiedy ktoś zajrzy do statystyk Euromomo dziś, a oglądał je regularnie w trakcie największego nasilenia – (nie tylko medialnego) epidemii, może się nieźle zdziwić. Dane zostały obecnie przedstawione na głównej stronie w zupełnie inny sposób, tak, aby sprawiać wrażenie jakiejś hekatomby i dopiero gdy się popatrzy na poszczególne kraje, widać tę manipulację graficzną. Nawet tam nie udało się ukryć, że epidemii żadnej już nie ma, a nawet jeżeli była, to przez maksymalnie 6 tygodni (a tak naprawdę miesiąc, tylko z przesunięciem w różnych państwach), czyli krócej niż grypa.

Czy to mnie dziwi? Dziś już nie. Wiemy, do czego są zdolne rządy, jeśli zobaczą jakieś koraliki i błyskotki. Marzy mi się prawdziwy Rząd, nieskorumpowany, rzeczywiście dbający o obywateli i nie odbierający im więcej wolności, niż to niezbędne. Tyle, że o wolność trzeba walczyć, nawet z własną, demokratycznie wybraną, władzą, bo jak widzimy, degeneruje się błyskawicznie. Zgodnie z prawem Murphy’ego, „sprawy pozostawione same sobie, mają tendencję do pogarszania się”. Kontrola jest po prostu niezbędna.

Wracam do pytania tytułowego. Kto został uratowany przez Covid? Czy to możliwe? Paradoksalnie, choć wiele osób zostało narażonych na komplikacje zdrowotne i pewnie wiele też w krótkim czasie umrze z powodu zaniechania albo przerwania terapii, to są też szczęśliwcy. Dlaczego? Ponieważ nie wszyscy wykupili leki (często zbędne i szkodliwe), bo był z tym problem – najpierw e-wizyta, a potem długa kolejka do apteki. Niektórzy musieli odłożyć planowane, a ryzykowne zabiegi i dlatego jakaś część z nich nadal jeszcze żyje. Wiele starszych osób z obawy przed szpitalem przechorowała szczęśliwie, nawet dość silne infekcje, w domu. Jeśli mamy w pamięci, że co roku około 50 tysięcy pacjentów walczy z sepsą, z czego tylko 50% skutecznie, to być może mieli szczęście, że nie trafili do szpitali w ciągu pierwszego półrocza. Czy szklanka może być zawsze do połowy pełna? Uratowani przez Covid? Taki paradoks. Może więc jakieś kwiaty dla Ministra Szumowskiego? Pewnie niektórzy bardzo chętnie, na przykład kalie na jodle… Kto chce, niech wysyła. Ja chwilowo się wstrzymam.

Czytaj również felietony: Jak zostać bękartem, Ruskie onuce i matematyka, I po strachu, Zgadzam się z Winnickim, Inteligentny koronawirus, Awans na królika, Opcja antypolska, Maseczka na każdą okazję,

i artykuły: Podwójna zdrada, FakeHunter czy FakeSpreader?, Koniec wielkiej hucpy?, Kiedy rozum śpi, Totalna ściema, Wyszczepieni, 447 godzin, A jednak się kręci, Szczyt Szumowskiego, Tarczą w przedsiębiorcę

Podwójna zdrada

25/07/2020 by Krzysztof S.

Łyżka miodu w beczce dziegciu

Zakończył się szczyt UE, w którym wzięła udział delegacja polska z Premierem RP – Mateuszem Morawieckim. Jak usłyszeliśmy w mediach, szef Rządu odtrąbił sukces, a wspólna konferencja prasowa z Wiktorem Orbanem miała jeszcze dodać pikanterii, ponieważ szef rządu Węgier podkreślił rolę naszego premiera w negocjacjach, które zakończyły się uzyskaniem dużego wsparcia finansowego i jeszcze większego kredytu. Podobno pozwoli on zażegnać, a na pewno co najmniej złagodzić kryzys spowodowany epidemią koronawirusa.

Tyle, tytułem oficjalnego komunikatu. Do szczegółów jeszcze wrócę. Oto historia właśnie zatoczyła niewielkie koło i tak, jak socjalistyczne rządy za komuny walczyły dzielnie z problemami nie znanymi w żadnych innych systemach, ponieważ to sam socjalizm je tworzył, podobnie właśnie obecny Rząd RP stara się walczyć z bałaganem, który sam spowodował.

Covidowa dygresja

Ktoś się żachnie, że to przecież Sars-Cov-2, a nie władze tego, czy innego kraju są winne, że wiele państw, a w zasadzie niemal cały świat itd., itp.

Spieszę wyjaśnić, że jednak nie cały świat, bo są państwa, jak Szwecja, czy Białoruś, które postanowiły kierować się własnymi badaniami nie ulegając ogólnej histerii. Ponadto w wielu innych nie zamknięto gospodarki na 100 dni, tylko na czas o połowę krótszy i fakt, że są też państwa, w których lockdown trwał dłużej, a nawet po części trwa nadal, nie usprawiedliwia władz w żadnej mierze. Wystarczyło zapoznać się z pracami tak znakomitych specjalistów w dziedzinie epidemiologii, jak prof. Suharit Bakhdi, prof. John Ioannidis, dr Knut Witkowski, czy wielu innych specjalistów, także innych dziedzin medycyny, jak choćby patolog prof. Klaus Pὔshel. Wszyscy oni zgodnie i na podstawie twardych danych oraz swojego wieloletniego doświadczenia, pisali, mówili i czynią to nadal, że pandemii żadnej nie ma. Kiedy się przyjrzeć statystykom zgonów w poszczególnych krajach, również nie widać nawet cienia epidemii, a nagłaśnianie przypadków zwyczajnych powikłań zapalenia płuc, obecnych też w trakcie zwykłej grypy sezonowej (w czasie której umiera często znacznie więcej osób), to jedynie wielka manipulacja i „epidemia medialna”. Co ciekawe, Minister Zdrowia długo nie chciał ujawnić zespołu swoich doradców, a kiedy to uczynił, okazało się iż w większości są to pracownicy GIS. Innymi słowy, ogłoszono w Polsce epidemię na podstawie informacji zagranicznych mediów oraz konferencji prasowej zorganizowanej przez WHO, organizację tyleż wpływową, co szkodliwą. W dodatku sama WHO oficjalnie żadnej pandemii do tej pory nie ogłosiła, o czym łatwo przekonać się wchodząc na stronę WHO i szukając stosownych dokumentów tzw. „statements” czyli oficjalnych komunikatów. W przypadku grypy A(H1N1) ogłaszano pandemię nawet 6 stopnia (2009 rok), a zawsze pojawiał się na stronie stosowny dokument, do którego można się odwołać. Teraz są tylko konferencje prasowe oraz zalecenia dotyczące Covid-19 z dopiskiem „pandemic”, a więc zalecenia na wypadek pandemii, co ma być w jakimś stopniu kompatybilne ze stanowiskiem prezydenta tej „szacownej” organizacji, który oświadczył, o czym już pisałem, że „obecną sytuację można określić, jako mającą charakter pandemii”, co w oczywisty sposób równoważne z jej ogłoszeniem nie jest. Każda poważna firma, nie mówiąc już o międzynarodowej organizacji, operuje dokumentami pisanymi, a nie opowieściami, bo na konferencjach można ludzi straszyć, a potem zupełnie swobodnie się z tego wszystkiego wycofać, jako że pisemnego ogłoszenia nie ma, prawda?

Kto zdradził?

To dygresja, bo teraz wypadałoby wrócić do tytułu. Dlaczego zdrada, w dodatku podwójna, no i najważniejsze, kto kogo zdradził? Wiadomo już, że nie będę tu pisał o kolejnych wybrykach zawodach miłosnych celebrytów, ale czymś o wiele bardziej poważnym. W całym szumie medialnym, który z jednej strony dotyka kwestii finansowych, czyli ile tak naprawdę Premier pieniędzy nam „przywiózł” z Brukseli, a z drugiej, co będzie z procedurami dotyczącymi praworządności w Polsce, umyka rzecz podstawowa. Oto bowiem właśnie Mateusz Morawiecki podpisał dokument, który będzie sankcjonował wyzbywanie się przez nasz kraj resztek suwerenności. Czemu resztek? Ponieważ większą ich część oddał już śp. Prezydent Lech Kaczyński podpisując Traktat Lizboński. Zapisanie prymatu prawa UE nad naszym własnym, w praktyce pozwala Unii narzucać nam kolejne szkodliwe rozwiązania. Przykładem ostatnia dyrektywa dotycząca firm transportowych. Miało być tak dobrze i w ramach uczciwej konkurencji, lepsi mieli na wspólnym rynku wygrywać. Do czasu! Kiedy ci bardziej przedsiębiorczy okazali się być z Polski, aaa… to już się tak bawić w „wolną konkurencję” nie będziemy. Równość, równością, ale niektórzy muszą być bardziej równi… innymi słowy Orwell w całej rozciągłości. To oczywiście drobiazg dla pana Premiera, bo fakt, że zaorane zostanie ileś tysięcy firm, a wśród nich kilkaset, które zatrudniały setki pracowników, nie ma znaczenia. Przecież teraz Unia da pieniądze, to będzie więcej na zasiłki dla bezrobotnych. Jasne? No!

Propaganda i fakty

Natomiast, jeśli przyjrzeć się efektom brukselskiej wizyty bliżej, wiadomo już, że szału nie będzie. Owszem, miliardy zawsze robią wrażenie, ale gdy wiemy jaka jest cena, to oczy robią się okrągłe, jak u psa Pluto w kreskówkach… Nie chodzi nawet o jakąś łyżkę dziegciu. Sytuacja jest zgoła odwrotna. Mamy do czynienia z łyżką miodu w całej beczce dziegciu. Teraz po kolei, co mamy otrzymać i za jaką cenę. Najpierw może o tym ile otrzymaliśmy z UE, a ile wpłaciliśmy w ciągu ostatnich 15 lat, bo to dosyć istotne. Jeżeli wpływy można oszacować na poziomie około 163 mld euro, a nasza składka wyniosła 53 mld, to rachunek mógłby wydawać się niezwykle korzystny. Jednak z każdego otrzymanego euro, do UE wracało ponad 80 eurocentów. Obecnie szacuje się, że do UE, głównie do Niemiec, z każdego euro wraca ponad 1,2 euro! Prawdziwy biznes robi więc zupełnie kto inny… To cena otwarcia rynku oraz fakt, że nie udało się (pewnie z powodu braku woli, a nie korupcji – miejmy taką nadzieję) opodatkować zagranicznych korporacji (przynajmniej handlowych), które korzystały z wakacji podatkowych, zmieniając tylko co kilka lat szyld. Tak jest zresztą do dziś. Poniżej przykład drenażu Grupy Wyszehradzkiej w okresie ostatnich lat. Dane pochodzą z Eurostatu, więc nie jest to jakaś medialna manipulacja.

Gdy jeszcze dodać do tego fakt, że połowa z tak „korzystnego” salda trafiała do polskich rolników, ale dopłaty dla ich zachodnich kolegów były często dwu, a nawet czterokrotnie wyższe, to o równej konkurencji mówić trudno. Wprawdzie nieco niższe koszty utrzymania w Polsce miały to wyrównywać, ale przecież rolnik kupował nawozy, maszyny i wiele innych niezbędnych do działalności środków, często w wyższej cenie, a do tego jeszcze ze znacznie wyżej oprocentowanym kredytem (głównie oddając pieniądze bankom zagranicznym). Jeśli do kompletu dołożymy jeszcze ilość pieniędzy, które w postaci kredytów musiały zaciągnąć samorządy, by jakiekolwiek większe inwestycje w ogóle móc zrealizować oraz ile przy okazji środków zostało zmarnowanych, to bilans wygląda o wiele gorzej. Ktoś powie, że przecież marnowanie środków to nasza własna niegospodarność. To tylko w jakiejś części jest prawdą. Chodzi o to, że dotacje zawsze wprowadzają nierównowagę na rynku i to stanowi największy problem. Całą masa kompletnie nierentownych i nieprzemyślanych inwestycji nie mogłaby powstać w warunkach czysto rynkowych. Każdy z pewnością pamięta całe tony ogłoszeń o różnych bezpłatnych szkoleniach, gdzie organizatorzy błagali, aby tylko ktokolwiek się pojawił, bo jakoś trzeba było tę kasę rozliczyć. To tylko jeden z przykładów. Gorzej kiedy budowano nikomu nie potrzebne ścieżki rowerowe w miejscach, gdzie pies z kulawą nogą nie chciał nawet się pojawić na chwilę, czy też obiekty sportowe, których utrzymanie przekraczało wielokrotnie możliwości gminy, a to zaledwie wierzchołek góry lodowej, bo wiele nieprawidłowości związanych z samą procedurą opiniowania, czy przyznawania grantów, powodowało, że dostęp do nich mieli często głównie „znajomi królika”. Informacja w jaki sposób „dobrze” napisać projekt stawała się wiedzą do pewnego stopnia „tajemną”, ale dzięki niej wielu specjalistów potrafiło otrzymywać kolejne dotacje na „nowatorskie” pomysły, które rozpoczynały inwestycję tylko po to, by w trakcie, po przejęciu części kasy, odsprzedać projekt różnej maści frajerom, aby „bujali się” z rozliczeniem przez wiele miesięcy. Oczywiście, nie oznacza to, że wszystko było złe i nic dobrego się nie wydarzyło. Owszem, powstało sporo obiektów, czy dróg, które pewnie w innych warunkach musiałyby by sporo lat poczekać na lepsze czasy.

Wróćmy jednak, jak mawiają Francuzi, do „naszych baranów” – przy czym w tym przypadku nie mam, rzecz jasna, na myśli czcigodnych polityków. A tak przy okazji, jako że jestem strasznym „dygresantem”, pozwolę sobie wyjaśnić jeszcze, bo może nie wszyscy pamiętają, jaka jest geneza tego popularnego, zwłaszcza we Francji, powiedzenia, „wróćmy do tych naszych baranów”. Zdanie to jest kwestią wywodzącą się z XV-wiecznej komedii wystawianej pod tytułem „Farsa mistrza Panthelina” („La farce de maître Panthelin”), w której pewien poczciwy kupiec tkanin Guillaume zostaje podwójnie oszukany – najpierw pada ofiarą fałszywego adwokata, tytułowego mistrza Panthelina. Ten wyłudza od niego kawałek płótna, by uszyć sobie elegancki strój, a gdy zniecierpliwiony kupiec przychodzi do niego po zapłatę, udaje umierającego, bredząc coś po łacinie, w czym sekunduje mu małżonka Guillemette. Ostatecznie więc, przekonany, że w tej sytuacji nic już nie wskóra, Guillaume odchodzi z kwitkiem, ale z adwokatem przyjdzie mu spotkać się jeszcze ponownie, na sali sądowej podczas procesu, w którym kupiec oskarża jednego ze swoich pasterzy o kradzież owiec ( fr. brebis). Okazuje się, że przebiegły „adwokat” nie tylko wcale nie umarł, ale namawia swojego klienta – pasterza, aby nic nie mówił, lecz udając głupiego, powtarzał w odpowiedzi na każde pytanie sądu przeciągłe „beee”. Ofiara podwójnego oszustwa (tkaniny i owce), w pewnej chwili nie wytrzymuje. Nerwy puszczają i myli wciąż w swoich zeznaniach obie sprawy, więc sędzia, jako jedyny spokojny i przytomny, beznamiętnym głosem przywołuje go co jakiś czas do porządku mówiąc właśnie: „Revenons à nos moutons”, czyli „Wróćmy do tych naszych baranów”, co stało się synonimem: „wróćmy do tematu”. Taka to w skrócie historia, zatem wracajmy…

Co ma się stać w najbliższym czasie i kolejnych latach? Oficjalny komunikat głosi, że Polska otrzyma w sumie 710 mld złotych (choć wg Premiera, w porywach nawet do 750 mld). Z czego 125 mld euro bezzwrotnie, do wykorzystania przez 7 lat. Na dziś, to ponad 557 mld złotych, więc nie mało…

Jak zauważa na swoim blogu Maciej Samcik:

„Krytycy porozumienia uważają, że entuzjazm premiera Morawieckiego jest nieuzasadniony, bo – owszem – dostaniemy łącznie więcej pieniędzy, niż poprzednio (choć w relacji do łącznej puli – proporcjonalnie mniej, niż „za Tuska”), ale duża ich część to będzie „ekstra-fundusz”, którego sposób działania nie jest znany i nie jest pewne, czy uda nam się spełnić kryteria przyznawania tych pieniędzy. Z „podstawowego” budżetu unijnego, znanego i lubianego, dostaniemy mniej pieniędzy, niż zawsze.”

Trudno się z nim nie zgodzić. Wg Janusza Lewandowskiego, któremu akurat szczególnie nie wierzę, ale w tym przypadku może być bliski prawdy, z obecnych mechanizmów wsparcia oddamy około 90 mld zł. Natomiast w nisko oprocentowanych pożyczkach z tzw. Funduszu Odbudowy, dostaniemy około 150 mld zł, które trzeba będzie spłacić w ciągu 23 lat.

Czemu na początku postawiłem tezę o zdradzie i to podwójnej? Ponieważ jeśli podzielimy, co zrobił jeden z facebook-owych blogerów Moraine, otrzymaną kwotę netto na 7 lat, po odjęciu składki (będzie teraz wyższa) i zestawimy całość z zapisami porozumienia, wyrzekamy się w praktyce suwerenności, bo oficjalnie wyrażamy zgodę na:

Mechanizm badania praworządności przez urzędników UE
Wprowadzenie co najmniej 4 podatków unijnych
Rozszerzenie dyrektywy o czystym powietrzu na nowe branże w tym branżę lotniczą

Cytat z wpisu Moraine:

„Czyli mamy dostać 125 mld euro na 7 lat? A ile wyniesie nasza składka? Bo te dane zwykle nie są chętnie podawane. Przed szczytem mówiło się o 4,5 mld – 6,18 mld rocznie. A więc 6 mld x 7 lat daje nam 42 mld euro składki. Czyli od tych wynegocjowanych dzisiaj 125 mld trzeba odjąć 42 mld składki. Zostaje 83 mld euro na 7 lat czyli 11,8 mld rocznie! Sprzedajecie suwerenność Polski za śmieszne 11,8 mld euro rocznie! Wyobrażacie sobie jak muszą się z nas śmiać w Pekinie i Waszyngtonie? Nie dziwcie się, że później traktują nas jak śmieci na posyłki, a Pani Ambasadoressa rządzi się jak u siebie.”

Diagnoza trafiona w punkt! Widać jasno, że zaorane zostanie ostatecznie także polskie górnictwo. Zresztą Rząd poczynił działania w tej kwestii już wcześniej, o czym pisałem. Nie chodzi tylko o kopalnie, ale wstrzymanie prac związanych np. z elektrownią w Ostrołęce. W połączeniu z szaleństwem unijnym dotyczącym „ochrony klimatu”, MUSI to przełożyć się na znacznie, być może finalnie nawet ponad dwukrotnie, wyższe ceny energii dla przemysłu i obywateli. Nałożenie unijnych podatków jest kolejnym krokiem do federalizacji państw unijnych, a więc do realizacji modelu UE wg manifestu z Ventotene, czyli takich zwolenników marksistowskich idei jak Spinelli czy Gramsci. Jak powiedział jeden z prezydentów USA, Ameryka nie stała się realnie federacją w momencie rozstrzygnięcia Wojny Secesyjnej, ale dopiero w chwili wprowadzenia ogólnie obowiązujących podatków. To ekonomia decyduje o prawdziwej wolności i bicz jakiego dotąd nie udało się eurokołchozowym urzędasom ukręcić wcześniej, został całkiem dobrowolnie włożony w ich ręce i to głównie za sprawą naszego Premiera. To wszak Mateusz Morawiecki był jednym z autorów pomysłów podatkowych UE. Naiwnie licząc na to, że może stanie się pupilem pani Anieli, podobnie, jak Donald Tusk, oddał w ręce eurokratów resztki suwerenności Polski.

Nie oddamy nawet guzika?

Zdrada jednak idzie w parze z pomysłami, które Rząd artykułował już wcześniej, czyli tzw. konsolidacji, albo fuzji, naszego sektora energetyczno-paliwowego. Chodzi o połączenie Orlenu i Lotosu, na które musiała wyrazić zgodę UE. Po jej uzyskaniu na skrajnie niekorzystnych warunkach, Premier odtrąbił sukces. Tymczasem, wiemy że nie tylko nie jest to żadna frajda, bo wpuszczamy na rynek paliwowy ostrą konkurencję oddając kilkadziesiąt najlepszych stacji benzynowych, do tego jeszcze podejmując zobowiązania do dodatkowej inwestycji, jaką miałby być hub paliwowy, także głównie dla naszych konkurentów, a wszystko to w zamian za enigmatyczną wizję stworzenia podmiotu zdolnego do walki na europejskim rynku paliw, co z oczywistych względów jest mrzonką. Nawet jeśli, co jest w dalszych planach, nowa firma wchłonęłaby jeszcze PGE, wciąż będzie niewielkim graczem na rynku globalnym, ale nie to jest najgorsze. Największe niebezpieczeństwo, to całkowita utrata suwerenności energetycznej przez nasz kraj. Już dziś jesteśmy importerem nie tylko gazu i węgla, ale też energii elektrycznej i to się będzie pogłębiało, a wystarczy jedna drobna zmiana w prawie unijnym (zniesienie działania tzw. „złotej akcji”, która daje formalną kontrolę nad firmą), aby w wyniku przejęcia utracić w jednej chwili wpływ na zasadniczą część lokalnego rynku paliw i energii. Kapitał jednak ma narodowość, co doskonale widzimy choćby w mediach. Mamy też okazję przekonać się o tym w kwestii gazu, czy węgla właśnie.

Z tego powodu uważam, że to co „nawyczyniała” polska reprezentacja pod przywództwem Premiera, na unijnym szczycie, woła o pomstę do nieba! Czy Mateusz Morawiecki chce w ten sposób przejść do historii, a może chodzi o wkupienie się w łaski eurokratów idąc dokładnie w ślady Donalda Tuska? Niestety, jedynym głosem wołającego na sejmowej i medialnej puszczy, jest Konfederacja, bo jakoś ani totalna opozycja, ani sprzedajne media, nie mówią o istocie, skupiając się jedynie na kwotach oraz tym, czy Unia może nam je zablokować z tytułu mechanizmu dotyczącego „praworządności”. To tylko niewielka część problemu, choć oczywiście, także istotna. Pryncypia sięgają jednak znacznie głębiej. Nie jest ważne za ile oddamy suwerenność, tylko, czy w ogóle zamierzamy jej bronić.

Przypomina mi się tutaj, niekoniecznie przyzwoita, anegdota, w której pewien hrabia spytał na przyjęciu przepiękną kobietę, czy oddałaby mu się za milion dolarów (było to w czasach gdy milion USD miał zupełnie inną wartość), na co ona odpowiedziała z uśmiechem:

– „No, wie pan, panie hrabio, cóż to w ogóle za pomysł?”
– „Rozumiem, że kwota nie jest znów tak wielka. A co by pani powiedziała na 2 miliony. W końcu to tylko jedna noc?”
– „Pan hrabia naprawdę chciałby wyasygnować za chwilę przyjemności aż taką sumę?” – zaśmiała się niewiasta zakrywając twarz wachlarzem.
Hrabia odszedł na chwilę, przepraszając i zdjął z tacy kelnera dwie lampki szampana, po czym wrócił do rozmowy.
– „A czy przespałaby się pani ze mną za jednego dolara?”
– „Ależ, panie hrabio, za kogo pan mnie ma?! – niemal wykrzyknęła obrażona lady.
-„ Sądziłem, że to już ustaliliśmy. Teraz negocjujemy cenę.” – odrzekł hrabia…

Tak właśnie wyglądają negocjacje dotyczące suwerenności. Może warto, żeby ktoś to wreszcie zauważył?

i artykuły: FakeHunter czy FakeSpreader?, Koniec wielkiej hucpy?, Kiedy rozum śpi, Totalna ściema, Wyszczepieni, 447 godzin, A jednak się kręci, Szczyt Szumowskiego, Tarczą w przedsiębiorcę

Jak zostać bękartem?

21/07/2020 by Krzysztof S.

Dzieci z nieprawego łoża?

Ten nieco przewrotny tytuł przyszedł mi do głowy, kiedy uświadomiłem sobie, że decyzje normalnych rodziców przeważnie idą w kierunku poprawy, a co najmniej nie pogarszania, sytuacji wizerunkowej swoich pociech, o innych kwestiach nie wspominając, bo przecież to oczywiste, że chcą by potomstwo rozwijało się jak najlepiej. Nawet gdy dzieci są dorosłe, przeważnie wciąż mogą liczyć na wsparcie, przynajmniej duchowe. Zdarzają się jednak wyjątki i to wcale nie w rodzinach patologicznych, w których najczęściej ojciec (choć nie zawsze), zachowuje się niegodziwie, czy to nie zapewniając rodzinie środków na utrzymanie, czy też wręcz trwoniąc je, przy okazji różnych nałogów, o przestępstwach takich jak pobicia, czy molestowanie, nie wspominając. Słyszymy czasem o tym, albo czytamy, gdyż media znacznie chętniej nagłaśniają rzeczy złe niż dobre. Wszak, jak powiedział niegdyś potentat medialny Keith Rupert Murdoch – „Nic tak nie ożywia gazety, jak trup na pierwszej stronie”.

Wyjątkiem z pewnością jest jednak sytuacja, w której młody człowiek, posiadając oboje kochających go, z całą pewnością, rodziców nagle dowiaduje się, że jest dzieckiem z nieprawego łoża. Jak to możliwe? Przecież pokazywali mu zdjęcia ze ślubu, w dodatku kościelnego, ma stosowne zapisy w akcie urodzenia i chrztu, a tu taki despekt? Okazuje się, że nawet, wydawałoby się, w chrześcijańskim (przynajmniej jeszcze gdzieniegdzie) kraju, pojawiła się zgoła zupełnie nowa instytucja prawna. Niemożliwe? A jednak! Czytelnik z pewnością domyślił się już, że chodzi o słynny drugi ślub kościelny pana Jacka Kurskiego, związanego węzłem niemal tak silnym, jak małżeństwo z Telewizją Polską, zwaną dla zmylenia przeciwnika „publiczną”, a dla złośliwców po prostu w skrócie Kur-Wizją.

Ach, co to był za ślub! – zakrzyknie pewnie grono zaproszonych gości i mniej lub bardziej mile widzianych dziennikarzy, czy też funkcjonariuszy frontu ideologicznego, jak wolą niektórzy. Rzeczywiście, z pewnością nietuzinkowa ceremonia, skoro udało się „zaprząc” do jej organizacji episkopat oraz biskupa krakowskiego, jako że uroczystość odbywała się w Łagiewnikach i to bynajmniej nie w podłódzkim klasztorze o.o. Franciszkanów, ale w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia. A co! Kto bogatemu zabroni? Ponoć grzmiało na zewnątrz potężnie, kiedy para „młoda” pojawiła się w świątyni. Może to jakiś znak z niebios, kto wie? W każdym razie siostry przeprosiły modlących się wiernych i zabrały ich do dolnej kaplicy, by przypadkiem nieproszeni goście nie wzięli udziału w uroczystościach. Co by to było, gdyby ktoś zakłócił ich przebieg zadając np. w trakcie jakieś niewygodne pytanie. Na przykład, jak to możliwe, że narzeczeni zgodnie unieważnili swoje pierwsze śluby, a panu młodemu udało się to nawet po 20 latach pożycia i przy trójce dzieci? Ciekawostka, nieprawdaż? To dopiero precedens! A jaki „fantastyczny” przykład dla młodzieży… Nic, tylko się pobierać! Można nawet bez namysłu, a kiedy okaże się, że „miłość” wygasła (bo wiadomo, najpierw miło, potem ość), to wędrujemy do biskupa, a on tam już coś wymyśli… Że co? Że niby falandyzacja prawa kanonicznego? Nie przesadzajmy! No, może nie dla każdego biskup zechce być aż tak uprzejmy, w końcu to sąd decyduje itd. Kto chce, niech wierzy. Nieżyczliwi, ale to naprawdę jacyś straszni wrogowie kościoła na pewno, szepczą w kuluarach, że to taki deal był. Wy nie ruszacie naszych, my nie ruszamy waszych – czytaj, my Wam Łagiewniki, a Wy nam na tacy głowę ks. Tadeusza? Nie, no nie tego przecież! Ks. Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego, oczywiście. No i bez przesady z tą tacą, nie trzeba zaraz nikomu niczego ucinać. Wystarczy tylko na spokojnie ogłosić dyscyplinę w trakcie określonego głosowania. Powiedzmy w kwestii powołania członków komisji ds. wyjaśniania pedofilii. Wyobrażacie sobie? Tak właśnie mówią! Niegodziwcy, prawda? Zresztą, co to za dyscyplina, skoro 50 posłów się wyłamało? To z pewnością plotki tylko, a w głosowaniu zwykły przypadek. W końcu tylko trzy razy głosowali. Każdy może się pomylić. Tyle tych przycisków jest, że…

Przypomina mi się taki dowcip, w którym oskarżony o zabójstwo mężczyzna tłumaczył przed sądem, jak doszło do śmierci ofiary. „To był nieszczęśliwy wypadek, wysoki sądzie. Szedłem nocą przez wąski most, więc ponieważ było ciemno, wyjąłem dla bezpieczeństwa nóż, bo widziałem, że ktoś nadchodzi z przeciwka i mógłby mnie zaatakować. No i kiedy się mijaliśmy, to ja się jakoś tak nieszczęśliwie potknąłem i ten mój nóż wbił się w brzuch przechodnia.” I co było dalej – spytał sędzia. „No i tak siedem razy” – odpowiedział oskarżony.

Podobna jest wiarygodność formacji rządzącej w swoich tłumaczeniach i to nie tylko związanych z powoływaniem komisji ds. pedofilii, ale innych również. Przypominamy sobie, kiedy przy tworzeniu Komisji Polityki Społecznej i Rodziny głosami PiS została wybrana przedstawicielka SLD znana ze swoich wystąpień ze wsparciem rodziny nie mających, bynajmniej, nic wspólnego. O dymisji Jacka Kurskiego, by ogłuszyć Prezydenta i uzyskać 2mld złotych dla telewizji, a potem jego przywracaniu do TVP już nawet nie warto szerzej wspominać.

Co się zmieniło? Może tyle, że jeszcze 2-3 lata temu formacja dbała o zachowanie jakiś pozorów, a teraz już nie musi. Wszystko poszło jak po sznurku, Sejm i Prezydent nasz, a Senat pewnie wkrótce, więc można sobie robić z ludzi jaja, bo przecież nikt Ci tak wszystkiego dobrze nie wytłumaczy, jak pani Holecka, pan Adamczyk, czy pan Ziemiec, prawda?

Swoją drogą, można tylko nieco współczuć dzieciom, które, jak się okazuje urodziły się poza małżeństwem. No, chyba, że były jednak dwa śluby… Zresztą, dzieci mogą mieć to głęboko w… nosie. Takie czasy. Rozwód cywilny odbył się 5 lat temu, ale to przecież dla chrześcijanina za mało. Tak, czy inaczej, wypadło słabo. Nie wiemy nawet, co na to wszystko pierwsza małżonka. Zaraz, zaraz… małżeństwa kościelnego nie było, więc może po prostu lepiej napisać, poprzednia partnerka pana Jacka. Zresztą to teraz nawet modne jest, takie bardziej trendy, niż „żona”. Z rodziną najlepiej się wychodzi przecież tylko na zdjęciach i to też nie zawsze. A dzieci? A niech obejrzą sobie Wiadomości, gdzie dyżurni specjaliści to wszystko jakoś rozkminią.

Czegóż można życzyć na nową drogę życia, kiedy na rozum zbyt późno? Może zdrowia, bo z pieniędzmi, to już pan młody sobie jakoś tam pewnie poradzi…

Czytaj również felietony: Ruskie onuce i matematyka, I po strachu, Zgadzam się z Winnickim, Inteligentny koronawirus, Awans na królika, Opcja antypolska, Maseczka na każdą okazję,

i artykuły: FakeHunter czy FakeSpreader?, Koniec wielkiej hucpy?, Kiedy rozum śpi, Totalna ściema, Wyszczepieni, 447 godzin, A jednak się kręci, Szczyt Szumowskiego, Tarczą w przedsiębiorcę

Fake Newsy z Fake Hunter

18/07/2020 by Krzysztof S.

Fake Hunter czy Fake Spreader?

Pojawił się kilka miesięcy temu internetowy „łowca fake news-ów” pod nazwą Fake Hunter. Projekt ma za zadanie służyć w walce z kłamstwami dotyczącymi Sars-Cov-2. Redaktorzy zachęcają na swojej stronie do współpracy i przesyłania pytań oraz tropienia nieprawdziwych informacji w sieci. Każdy może zostać Fact-Checkerem, czyli „sprawdzaczem faktów” – oj, jak fatalnie brzmi – może lepiej weryfikatorem, ale to też niezbyt polskie. Ktoś mógłby sobie pomyśleć, że z całą pewnością musi być to działalność chwalebna. Wszak dobrze jest móc oprzeć się na wiedzy eksperckiej i nie dać się oszukać tak licznym w sieci fałszywym informacjom, czy teoriom spiskowym. Autorzy proponują też zainstalowanie wtyczki do dwóch przeglądarek internetowych, która będzie wspomagała śledzenie.

Może to rzeczywiście byłaby idea słuszna, gdyby nie fakt, że serwis wprowadza czytelników w błąd, choć pewnie nie aż tak często, jak z niego wyprowadza. Zobaczmy, jakie są zasady.

Strona działa w taki sposób, że po zacytowaniu konkretnego przesłanego do weryfikacji pytania, pojawia się „diagnoza”, czy podana na jakiejś stronie informacja jest prawdą, czy też nie, a następnie możemy przeczytać uzasadnienie decyzji (Prawda / Fake News) w czasem dość obszernej wypowiedzi „eksperta”. Weryfikacja jest dwustopniowa, więc teoretycznie nie powinny przytrafiać się wpadki. Jednak, cudzysłów określeniu autora „ekspertyzy” jest nieprzypadkowy, jako że nie ma tu nazwisk, tytułów naukowych, ani nawet choćby imienia tegoż „eksperta” i branży. Nie jest wykluczone, że ktoś ma bardzo dużą tzw. „wiedzę transferową”, gdyż zanim został dziennikarzem pracował np. w firmie farmaceutycznej, szpitalu, instytucie badawczym, czy też prowadził jakieś śledztwo dziennikarskie w zakresie szeroko pojętego zdrowia, czy medycyny. Wówczas można by to jeszcze uznać za właściwe kwalifikacje by weryfikować, często dość skomplikowane, zagadnienia. Zespół nie jest całkiem anonimowy, gdyż możemy w osobnej zakładce o takiej właśnie nazwie, zobaczyć część pracowników PAP. Pozostali to liczni, podobno przeszkoleni, wolontariusze z całego kraju.

Prócz wyjaśnienia „eksperta” w przypisach podanych jest czasem nawet kilka adresów różnych stron z wiedzą, bądź publikacjami, które mają rzekomo kwestionować założoną w pytaniu tezę, albo potwierdzać odpowiedź eksperta. Taką metodą można oczywiście udowodnić wszystko, ponieważ znakomita większość cytowanych źródeł zawiera (najczęściej w języku angielskim) bardzo dużą ilość teksu i jeśli ktoś naprawdę chciałby się przez to przebić, musiałby poświęcić wiele godzin, a czasami nawet dni. Mało kto ma aż tyle czasu, więc najczęściej da sobie spokój, zwłaszcza, że do rzetelnej analizy zwykle niezbędna jest znajomość języka fachowego, a więc w przypadku wiedzy medycznej, na poziomie co najmniej lekarza medycyny.

Ekspert ci wszystko wypaczy

Autorzy, co już jest absolutnym kuriozum (zespół redakcyjny liczy kilkanaście osób), nie zadają sobie nawet trudu, aby wybrać te cytaty ze źródeł, które są najbardziej istotne, albo mogą być punktem wyjścia do własnej analizy. Pal sześć, gdyby nawet nie były tłumaczone. Zainteresowany czytelnik będzie miał pewną wskazówkę i jakoś sobie poradzi. Niestety, brakuje tego minimum choćby, o czym napiszę jeszcze dalej. Mało tego! Wybrane źródła bardzo często są dobierane tendencyjnie, po to, aby „udowodnić” konkretną tezę, natomiast skrzętnie pomijane są te, nawet łatwo dostępne również w języku polskim, które akurat tezie „eksperta” przeczą. Przy czym nie jest ważne, że są to np. wywiady z lekarzami, specjalistami z tytułem profesorskim. Jeśli nie pasują do tezy, nie są uwzględniane.

Teraz czas na kilka konkretnych przykładów:

Pierwszy z brzegu, wciąż aktualny – pytanie: Czy testy na koronawirusa to oszustwo?

Link do vloga Jerzego Zięby – materiału, który został oczywiście wcześniej usunięty z Youtube’a, bo przypomnę, że temu akurat autorowi skasowano cały kanał z niewygodną dla środowiska farmaceutycznego wiedzą. Nic to, że pan Zięba podkreśla wielokrotnie, że podawane przez niego informacje nie są jego pomysłami, ale opierają się na badaniach uznanych, często bogato cytowanych, naukowców z olbrzymim dorobkiem i wieloletnim doświadczeniem. Tym razem chodziło o materiał: umieszczony na portalu Bitchute.com, który jako jeden z nielicznych w sieci nie dał się jeszcze złamać poprawności politycznej i ordynarnej cenzurze.

Manipulacja 1: „Ekspert” pisze:

„To fake news. W zgłoszonym filmie Jerzy Zięba stara się udowodnić, że stosowane na świecie testy PCR wykrywające koronawirusa SARS-CoV-2 są mało wiarygodne. Posługuje się przy tym wyrwanymi z kontekstu fragmentami różnych dokumentów. To manipulacja obliczona na to, że nikt nie zajrzy do tych dokumentów, a nawet jeśli, to nie zna procedur i języka, które wymusiły taki, a nie inny ich kształt.”

Otóż autorzy posługują się argumentem metody, której sami używają. Cóż bowiem robią w odpowiedzi? Cytat:

Pierwszym dowodem Zięby jest wyrwany z kontekstu fragment dokumentu amerykańskiej agencji rządowej CDC. Dokument ten szczegółowo opisuje procedury przeprowadzania testów. Cytowany tekst brzmi: „detection of viral RNA may not indicate the presence of infectious virus or that 2019-nCoV is the causative agent for clinical symptoms”, czyli „wykrycie wirusowego RNA może nie oznaczać obecności zakaźnego wirusa lub że 2019-nCoV jest czynnikiem wywołującym objawy kliniczne”.

O co chodzi? To zdanie zostało wyciągnięte z rozdziału „Ograniczenia”, w którym opisane są wszelkie możliwe sytuacje mające wpływ na wyniki i wiarygodność testów. (Ten rozdział przypomina nieco rejestr potencjalnych skutków ubocznych syropu na kaszel. Jedna na 100 tys. osób dostanie po nim drgawek, ale czy to znaczy, że syrop jest niebezpieczny?). W rozdziale opisano również okoliczności pojawiania się pozytywnie fałszywych i negatywnie fałszywych wyników testów. Do tego fragmentu można odnieść cytowane przez Ziębę zdanie. Wykrycie RNA wirusa nie oznacza jego obecności, jeśli na przykład próbka została zanieczyszczona w trakcie transportu, albo ten jeden test na 100 tys. nie zadziałał prawidłowo. Czy to podważa wiarygodność wszystkich testów? Nie.

Na czym polega manipulacja? Otóż, argumentacja, że „jeśli jedna na 100 tyś. osób dostanie drgawek po syropie, to nie oznacza, że syrop jest niebezpieczny (…)”, zawiera w sobie fałsz i to podwójny. Po pierwsze, NIGDZIE nie jest napisane, że test metodą RT-PCR daje nieprawidłowy wynik jedynie raz na 100.000 prób, a taką sugestię zawiera „analiza” przeprowadzona przez autorów. Co więcej, jeśli faktycznie jedna, nawet z pół miliona, a nie tylko 100 tyś osób, dostanie drgawek po wypiciu syropu, to z pewnością nie oznacza, że jest on całkowicie bezpieczny i każdy nawet średnio rozgarnięty farmaceuta o tym wie. O ile jednak w przypadku leków, które najczęściej mają jakieś skutki uboczne, pacjent doskonale zdaje sobie sprawę z ryzyka i je akceptuje, jeśli jest ono minimalne, ewentualnie wybiera inny lek, o tyle w przypadku testów, których wynikiem może być „zapakowanie” kogoś na 30 dni przymusowej kwarantanny (bo choć trwa dni 14, to potem jeszcze trzeba wykonać dwa testy co tydzień), może mieć nie tylko dla jego zdrowia, ale także dla finansów całej rodziny bolesne skutki. Znane są przypadki, o których wspomina m.in. dr A. Martynowska, gdzie w taki sposób trzyma się ludzi w zamknięciu bez dostępu do ważnych procedur medycznych, ponieważ kolejne „testy” wychodzą źle, a pacjent nie ma przez miesiąc nawet mikroskopijnych objawów Covid-19, za to może umrzeć na raka, na serce, czy inną dowolną poważną chorobę. Do tego nie może testów wybrać, albo odmówić, bo to jest warunek hospitalizacji. To sytuacja niezwykle groźna.

Autorzy zarzucają Ziębie, że „wyrwał fragment opisu z kontekstu”, a potem sami tworzą fałszywy kontekst, którego, jako żywo w tekście dokumentu CDC nie ma. I tak jest już aż do samego końca odpowiedzi „eksperta”, a potem pojawiają się linki do 3 dokumentów CDC, które łącznie mają w języku angielskim 81 stron, do tego jeszcze trzy kolejne – do stron, które nie wiadomo o czym mają świadczyć. Chyba tylko o lenistwie „eksperta”, bo nawet nie chciało mu się w swojej „ekspertyzie” umieścić odnośników, na poparcie której tezy podaje adres konkretnej strony. Po co? Przecież nie chodzi o jakąś rzetelną wiedzę, ale o to, żeby ogłuszyć czytelnika i zarzucić na wszelki wypadek linkami z różnych źródeł, które mniej więcej dotyczą tematu, a przecież i tak nie będzie tego czytał. Za to z dumą w towarzystwie ogłosi, że oto „znany portal zdementował kolejne kłamstwa Jerzego Zięby”. Tak właśnie tworzy się fake newsy. Przepis niemal idealny! Można się sporo od autorów nauczyć. Może powinni szkolić „ruskich trolli”. Ale idźmy dalej…

Kolejny fragment i tu również, a jakże, podwójna manipulacja:

Drugi argument przytaczany przez Ziębę dotyczy właściwie tego samego co powyżej. Zdanie, po raz kolejny, zostało wyrwane z kontekstu. Przytoczmy je więc przetłumaczone i w szerszym kontekście: „RNA SARS-CoV-2 można ogólnie wykryć w próbkach górnych dróg oddechowych podczas ostrej fazy infekcji. Pozytywne wyniki wskazują na obecność RNA SARS-CoV-2; korelacja kliniczna z historią pacjenta i innymi informacjami diagnostycznymi jest niezbędna do ustalenia statusu zakażenia pacjenta. Wykryty czynnik może nie być definitywną przyczyną choroby. Laboratoria w Stanach Zjednoczonych i na ich terytoriach są zobowiązane do zgłaszania wszystkich pozytywnych wyników odpowiednim władzom zdrowia publicznego. Negatywne wyniki nie wykluczają zakażenia SARS-CoV-2 i nie powinny być wykorzystywane jako jedyna podstawa leczenia pacjenta lub innych decyzji dotyczących zarządzania pacjentem . Wyniki negatywne należy połączyć z obserwacjami klinicznymi, wywiadem i informacjami epidemiologicznymi”. Wykrycie wirusa nie musi oznaczać, że wszystkie objawy rejestrowane u pacjenta są wynikiem infekcji. Na przykład duszności mogą być wynikiem rozwijającej się wcześniej astmy. Lub też, jeśli wynik testu na koronawiusa był ujemny, nie oznacza to, że nie ma infekcji. Obecnie przyjmuje się, że wiarygodność testu na poziomie 95 proc. jest wystarczająca w diagnostyce (warto pamiętać, że na wiarygodność testu mogą wpływać takie czynniki jak faza infekcji czy sposób przechowywania i transportu próbek).

Po pierwsze, Jerzy Zięba zacytował bardzo konkretny, obszerny fragment, który w całości pokazał na ekranie monitora, więc nie jest to nic wyrwanego z kontekstu i wcale nie twierdzi, że wyniki negatywne testu wykluczają zakażenie wirusem. Druga manipulacja polega na kolejnym stworzeniu sugestii, jakoby test dawał w 95% wyniki prawidłowe, podczas, o czym jeszcze będzie mowa, jest niemal dokładnie odwrotnie.

Kolejny fragment:

Trzeci rzekomy dowód przedstawiony w zgłoszonym wideo odnosi się bezpośrednio do wspomnianych wcześniej informacji. Pan Zięba posługuje się przy tym danymi jednej z amerykańskich firm sprzedającej testy na koronawirusa (a nie, jak twierdzi, twórcy testu). Na stronie internetowej firmy, w opisie produktu widnieje informacja: „Regulatory status: For research use only, not for use in diagnostic procedures”, czyli „Status prawny: wyłącznie do celów badawczych, nie do stosowania w procedurach diagnostycznych”. To stwierdzenie jest dla pana Zięby podstawą do stworzenia całej narracji, że nawet twórca testu poddaje w wątpliwość jego wiarygodność. Nic bardziej mylnego. Zapis ten został umieszczony w opisie produktu, bo tego wymaga amerykańskie prawo. Oznacza, że produkt powstał niedawno i nie ma jeszcze wszystkich certyfikatów, których pozyskanie wymaga czasu. SARS-CoV-2 jest nowo zidentyfikowanym wirusem, stąd testy na niego są całkiem nowe. Nie oznacza to jednak, że ten akurat jest mało wiarygodny. W opisie testu pojawia się również stwierdzenie, że jego wynik nie może być podstawą diagnozy – wywiad i ewentualne symptomy są również istotne. Ale dla pana Zięby nie jest to takie oczywiste, o czym nadmienia w swoim podcaście.

I tutaj już manipulacji jest jeszcze więcej, ponieważ, Jerzy Zięba mówiąc „twórca” i pokazując stronę firmy w oczywisty sposób używa tego słowa, jako „wytwórcy”, bo wiadomo, czego przecież nie ukrywa, bo stronę widać na ekranie, że chodzi o firmę produkującą konkretny test. Jednak w innych wywiadach mówił to o samym twórcy metody PCR, którym jest Kary Mullis i o tym do czego ona została stworzona, więc powiedzenie, że „sam twórca mówi o tym, że test nie nadaje się do celów diagnostycznych” jest podwójną prawdą, a nie fałszem, o czym piszę jeszcze nieco dalej. Kolejne, tym razem grube „przeoczenie eksperta” dotyczy drugiej części wypowiedzi, która dyskwalifikuje test, mówiąc o tym, że równie dobrze może on dawać pozytywny wynik w przypadku np. chlamydia pneumoniae, którą to bakterię posiada około 60% populacji. Czemu szacowny ekspert pomija tak istotny fragment opisu? No, cóż… Nie pasuje do tezy. Przecież jeśli test może być fałszywie dodatni w przypadku aż 60% przypadków, to coś jest chyba nie tak, prawda? Ale to nie koniec, bo nasz „specjalista” pisze w swojej ekspertyzie, że „produkt powstał niedawno i nie ma jeszcze wszystkich certyfikatów, których pozyskanie wymaga czasu”. I to miałaby być rzekomo (wg „eksperta”) przyczyna dla której ta informacja w opisie testu się pojawia. Otóż, to również jest fałsz. Czemu? Ponieważ sam autor metody PCR, laureat nagrody Nobla, wyraźnie określił do czego ta metoda ma służyć. Otóż, gdyby autorzy i „eksperci” portalu zadali sobie trud i sięgnęli choćby tylko do tekstu zamieszczonego poniżej nagrania Jerzego Zięby znaleźli by tam następujący cytat:

(…) Powszechnie wiadomo, że religie dotyczą wiary, a nie faktów naukowych. I jak powiedział Walter Lippmann, dwukrotny zdobywca nagrody Pulitzera i być może najbardziej wpływowy dziennikarz XX wieku: „Gdzie wszyscy myślą podobnie, nikt nie myśli zbyt wiele”.
Tak więc na początek jest bardzo niezwykłe, że sam Kary Mullis, wynalazca technologii reakcji łańcuchowej polimerazy (PCR), nie myślał podobnie. Jego wynalazek przyniósł mu w 1993 roku nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.

Niestety, Mullis zmarł w zeszłym roku w wieku 74 lat, ale nie ma wątpliwości, że biochemik uznał PCR za niewłaściwy do wykrycia infekcji wirusowej.
Powodem jest to, że zamierzonym zastosowaniem PCR było i nadal jest zastosowanie jej jako techniki produkcyjnej, zdolnej do replikacji sekwencji DNA milionów i miliardów razy, a nie jako narzędzia diagnostycznego do wykrywania wirusów. (źródło znajduje się tutaj)

To jednak nie koniec, ponieważ już w marcu br inny ekspert w pulmonologii i wirusologii, były przewodniczący Zgromadzenia Parlamentarnego Komisji Zdrowia Rady Europy dr Wolfgang Wodarg powiedział w wywiadzie opublikowanym m.in. tutaj , że ten test (Drostena), czyli właśnie oparty na odwróconej metodzie PCR, nie wykrywa niczego w sposób pewny.

Bardzo mocno odniósł się też do skuteczności testów dr Stefano Montanari, który w wywiadzie przytoczonym we fragmentach tutaj , a w pełnym tekście tu: powiedział, że w ponad 80% test ten daje wyniki fałszywie dodatnie. W 80, a nie tylko w 60%, jakby być może chcieli sprzedawcy preparatu oraz wyznawcy Covid-19. Tylko oni naprawdę starają się, całkowicie wbrew statystykom i faktom, wierzyć, że test jest super i daje prawidłowy wynik w 95% przypadków… Rozrzut dość duży. Ufałbym jednak statystyce z poszczególnych krajów oraz wybitnym fachowcom znacznie bardziej niż będącym w oczywistym konflikcie interesów, firmom handlującym testami, którzy chętnie podadzą nawet, że test jest pewny w 100%, byleby go tylko sprzedać…

Mimo, że „eksperci” uznali doniesienia z Tanzanii także jako fake news, to polecam obejrzeć jednak pełną wypowiedź prezydenta tego kraju na temat testów PCR.

Oczywiście, ktoś może powiedzieć, że dostarczono jakieś felerne testy, próbując oszukać naukowców tego kraju. Jednak w zestawieniu z wypowiedzią samego Kary Kullisa, a więc twórcy metody PCR, nabiera to zupełnie innego wymiaru. Inni naukowcy, którzy mówią jasno, jak choćby David Crowe, że to nie jest metoda diagnostyczna, ponieważ w zależności od liczby cykli duplikacji polimerazy może dać nawet 100% wyników pozytywnych, albo przeciwnie, w całości negatywnych. Ciekawostka, która może zaskoczyć zacnych Fake Hunter-ów, to fakt że Kary Kullis wycofał się niemal całkowicie ze środowiska medycznego, kiedy okazało się, że nikt nie potrafi mu udowodnić związku pomiędzy wirusem HIV, a chorobą AIDS. I rzeczywiście nie ma ŻADNEGO naukowego dowodu, który by ten związek uprawdopodobnił. Wszystko leży wciąż w fazie hipotez, ponieważ małpka nie jest człowiekiem i wysokie prawdopodobieństwo, że w jej przypadku taki związek zaszedł, nie świadczy jeszcze o tym, że u ludzi jest tak samo. A jednak, mimo braku dowodów, rozpowszechnia się wciąż, od blisko 30 lat, ten jeden z największych naukowych fake news-ów i co na to „nasi eksperci”? Pewnie przytoczyliby tysiące alternatywnych linków, które kłamstwo powtarzają, zgodnie z gebelsowską zasadą, że jeśli się to zrobi odpowiednią liczbę razy, stanie się prawdą… Tak, na marginesie, chciałbym nobliście poświęcić osobny tekst, w którym przedstawię tę sprawę szerzej.

Zatem, można zadać pytanie, chyba jednak w świetle powyższych faktów retoryczne, czemu autorzy ewidentnie nie chcą korzystać z opinii fachowców, które są przecież w sieci dostępne? Czyż nie należy, choćby w imię obiektywizmu, przedstawić inny punkt widzenia oraz dowody statystyczne, jeśli już się do czegoś czytelnik ma odnieść? Czy bezkrytyczne opieranie się na opiniach producentów i lobbystów, czy też lekarzy powiązanych z wykonywaniem testów, którzy mogą być również w konflikcie interesów, jest wystarczające?

I tutaj autorzy konkludują w sposób następujący:

Reasumując: opierając się na wyrwanych z kontekstu pojedynczych zdaniach, autor zgłoszonego filmu buduje całkowicie fałszywą narracje, wplątując w nią również polskich naukowców z Instytutu Chemii Bioorganicznej PAN w Poznaniu. Zarzuca im, że ich test na koronawirusa musi być niewiarygodny, skoro inne też takie są.

Przy okazji znów manipulując, bo po pierwsze: to właśnie oni sami zbudowali z pojedynczych zdań opinię „eksperta”, która nie tylko niczego nie wnosi do odpowiedzi na zadane pytanie, a w każdym razie ANI JEDNEGO merytorycznego argumentu, a jest jedynie stekiem kłamstw, które bez, stosunkowo przecież bardzo prostej, weryfikacji mogą być jednak powielane w sieci. Po drugie: Gdzie znajduje się jakiś, choćby cień dowodu, że test poznańskich naukowców jest lepszy, albo bardziej wiarygodny? Czyż nie jest on oparty na wspomnianej metodzie Kary Mullisa? Może należało choćby o tym wspomnieć i umieścić link do wywiadu np. ten https://pulsmedycyny.pl/poznanscy-naukowcy-opracowali-test-na-koronawirusa-988062

Tylko po co? Przecież „ekspert” już przed napisaniem odpowiedzi wiedział, że „Zięba kłamie”, bo tako rzecze Big Pharma. Teraz należało jedynie to jakoś udowodnić. Niestety, wyszło bardzo niezgrabnie, bo autor zaplątał się we własne nogi i niemal udowodnił coś całkowicie przeciwnego. Niemal, ponieważ pominął kilka istotnych fragmentów wystąpienia Jerzego Zięby. Tych aż tak bardzo niewygodnych, że nie da się z nimi nawet polemizować.

To była próbka możliwości Fake Spread…, o przepraszam Fake Huntera. Kolejka będzie jednak dość długa, ponieważ podobną metodę zastosowano np. w przypadku pani dr Judy Mikovits, powołując się na artykuł z prasy amerykańskiej, choć może należało porozmawiać z samą zainteresowaną. Gdyby bowiem sprawa wyglądała tak, jak została opisana, to pani doktor nie tylko nie wyszłaby jeszcze przez wiele lat z kryminału, ale też musiałaby zapłacić wielomilionowe odszkodowania. Tymczasem z dziwnych przyczyn nic takiego nie nastąpiło. Ciekawe, że to już kompletnie „ekspertów” nie zainteresowało.

Jeszcze jedno pytanie w dzisiejszym odcinku:

Czy badania naukowe wskazują, że hydroksychlorochina i pochodne chlorochiny stosowane w leczeniu COVID-19 nie pomagają a nawet mogą szkodzić?

Tutaj „ekspert” odpowiadając pozytywnie dopuścił się bardzo poważnej manipulacji i jak to zwykle bywa, znów co najmniej dwukrotnie. Po pierwsze, nie przedstawiając rzetelnie kontrowersji w tej kwestii, a choćby już tylko dane z niektórych regionów Polski pokazywały, że wyniki stosowania leku są co najmniej zadowalające. Drugi raz, nie przedstawiając obecnego stanu wiedzy w tej kwestii. „Ekspert” pisze o artykule w piśmie „Lancet”, ale już nie prostuje, że ledwie 10 dni po publikacji tekstu w Fake Hunter, okazało się, że Lancet przeprasza czytelników, a badania, na których się opierał, zostały sfałszowane. Można o tym przeczytać choćby tutaj: http://swiatlekarza.pl/leki-w-covid-19-lancet-wycofuje-artykul-i-przeprasza-czytelnikow/ w wywiadzie z prof. Tomasiewiczem.

W kolejnych tekstach warto by było zdemaskować ewidentną produkcję fake newsów przez serwis Fake Hunter. Jak choćby w odpowiedziach na następujące pytania:

Czy noszenie maseczki może ułatwić ryzyko infekcji, zamiast przed nim chronić?
Czy grypa sezonowa jest bardziej zaraźliwa i śmiertelna niż COVID-19?

Można by jeszcze mnożyć nierzetelności w przedstawianej argumentacji i pomijaniu oczywistych faktów, jak choćby brak cienia logiki oraz rzetelnych dowodów w odpowiedziach na tak, wydawałoby się, banalne, powyższe pytania.

Trudno zatem oczekiwać wyczerpujących odpowiedzi, czy rzeczowego przedstawienia naukowych dowodów dotyczących nieco trudniejszych zagadnień, jak choćby:

Czy na Covid-19 nikt nie zmarł?
Czy nakaz noszenia maseczek jest bezprawny?

Zajmę się tym innym razem, a chwilowo pokazałem, jak wygląda fact-checking w wykonaniu „fachowców” z PAP… Mizeria, kłamstwa, brak rzetelności dziennikarskiej. Ktoś powie, no dobrze, ale większość fake newsów została obnażona prawidłowo. Szczerze pisząc, wcale nie jestem o tym przekonany. Tu podałem tylko kilka faktów zbadanych nie tylko przez doświadczonych dziennikarzy, ale też weryfikowanych przeze mnie w publikacjach zagranicznych. Niestety, nie mam aż tyle czasu, by analizować setki stron dokumentów, którymi autorzy zarzucają czytelnika nie podając, jak już wspomniałem, ani wybranych cytatów, ani nie załączając tłumaczeń. Do tego jeszcze, bardzo często, niezbędna jest już specjalistyczna wiedza medyczna, dlatego trudno by było podjąć się weryfikacji wszystkich wpisów na stronie Fake Hunter. Oczywiście, nie twierdzę, że wszystkie są fałszywe, bo przecież dementowane są też absolutnie szalone pytania typu: Czy to prawda, że śmiertelność z powodu koronawirusa wynosi w Polsce 10%? Albo: Czy w czerwcu rząd rozpocznie masowe czipowanie Polaków? Tym niemniej ogólna jakość odpowiedzi pozostawia spory niedosyt, a ewidentne kłamstwa lub celowe przemilczenia, po prostu niesmak.

Uważajcie zatem! Gorąco przestrzegam przed bezkrytycznym podejściem do odpowiedzi „ekspertów” z FakeHunter. Patrząc na rosnącą liczbę podobnych wpisów i brak sprostowań, wydaje się, że to nawet nie lenistwo, ale celowe wprowadzanie ludzi w błąd w wielu bardzo kontrowersyjnych kwestiach.

Zacytuję raz jeszcze: „Gdzie wszyscy myślą podobnie, nikt nie myśli zbyt wiele”. – dedykuję tę sentencję Waltera Lippmanna zwłaszcza wszystkim zindoktrynowanym oficjalnym przekazem „ekspertom” FakeHunter.

Czytaj również felietony: Ruskie onuce i matematyka, I po strachu, Zgadzam się z Winnickim, Inteligentny koronawirus, Awans na królika, Opcja antypolska, Maseczka na każdą okazję, Ostatnia prosta, Dżuma, czy cholera?

i artykuły: Koniec wielkiej hucpy?, Kiedy rozum śpi, Totalna ściema, Wyszczepieni, 447 godzin, A jednak się kręci, Szczyt Szumowskiego, Tarczą w przedsiębiorcę

Ruskie onuce i matematyka

15/07/2020 by Krzysztof S.

Ruskie onuce powracają

Skończył się miodowy tydzień Konfederacji. Definitywnie! Powróciły słynne już „ruskie onuce” Sakiewicza oraz „faszyści” z drugiej strony. Krzysztof Bosak przewidział to bardzo trafnie, dlatego można by wzruszyć ramionami. Głupota fruwa swobodnie, nawet bez skrzydeł. Rażąca niewdzięczność, czy zakładanie, że elektorat PiS to matematyczni imbecyle? O co chodzi?

Ledwie zakończył się wieczór wyborczy, a już tej samej nocy, pojawiły się informacje na podstawie „badań”, jak głosowali wyborcy poszczególnych kandydatów z I tury wyborów. Okazało się, że niemal połowa wyborców Krzysztofa Bosaka zdecydowała się zagłosować na Rafała Trzaskowskiego. Jaki skandal! Jak oni mogli? Zamiast na patriotycznego Andrzeja Dudę, to na tęczowego kandydata obozu zdrady? To się nie godzi. W takim razie to już na pewno ruscy agenci, a w ogóle, to najlepiej, żeby zniknęli ze sceny politycznej, bo do tego faszyści przecież itd.

Oczywiście, chodzi jak zawsze o to samo, aby ogłuszyć tępych, którzy z liczeniem powyżej 100 mają już bardzo poważny problem, a kiedy w grę wchodzą miliony, nawet wyobraźnia tak daleko przecież nie sięga, prawda? Kiedy ogląda się wyłącznie jedynie słuszną telewizję, IQ może istotnie spadać w zastraszającym tempie. Na to liczą pewnie autorzy tego typu „wrzutek”. Przy okazji, może jakiś ferment się wywoła w samym obozie patriotycznej prawicy, bo przecież tak radykalna różnica w ocenie kto jest lepszym kandydatem dla Polski, powinna co najmniej zastanawiać. Czyżby?

Po pierwsze matematyka

Może najpierw policzmy. Ostateczne wyniki wyborów ogłoszone przez PKW mówią, że oddano łącznie 20 636 635 głosów, z czego urzędujący Prezydent RP otrzymał 51,03% czyli 10 440 648 głosów. Zaś Rafał Trzaskowski 10 018 263 głosy. Nieważnych było 177 724, z czego aż 102 453 stanowiły głosy oddane przeciwko obu kandydatom.

We wspomnianym wyżej sondażu IPSOS (jak głosowali wyborcy z I tury), podano, że tylko 14,5% wyborców Szymona Hołowni zagłosowało na Andrzeja Dudę. Stanowi to 390.540 głosów. Z kolei wspierający wcześniej Władysława Kosiniaka-Kamysza, wybrali obecnego prezydenta tylko w 23,3%, czyli oddali na niego 107.032 głosy. Co ciekawe, ponoć aż 14,8% wyborców Roberta Biedronia wsparło kandydata zjednoczonej prawicy – czyli uzyskał z tej strony 63.956 głosów. Załóżmy nawet, że elektorat wszystkich pięciu „egzotycznych” kandydatów prócz pierwszej szóstki, zagłosował w całości na Andrzeja Dudę (co jest nieprawdą, ale niech tam…) doliczymy 155.335 głosów. Dodajemy na koniec jeszcze te najważniejsze, czyli wyborców własnych urzędującego Prezydenta z pierwszej tury wyborów, to znaczy 8.450.513 oraz rzeczone 51,5% głosów wyborców Krzysztofa Bosaka, czyli 678.446 głosów.

Policzmy:
390540 + 107032 + 63956 + 155335 + 8450513 + 678446 = 9.781.865

Mhm… Coś się nie zgadza. Brakuje nam co najmniej 658.783 głosów. Czemu? Ależ tak! Frekwencja była przecież wyższa aż o 3,67%. Zatem skoro 1% stanowi 302.685 wyborców, to 3,67%=1.110.854, czyli ponad 70% głosujących, którzy obudzili się dopiero w II turze, zagłosowało właśnie na Andrzeja Dudę. Naprawdę aż tylu? To nie jest dobre wyjaśnienie. Jeśli nawet przyjmiemy za dobrą monetę, że Rafał Trzaskowski zmobilizował jedynie 30% niezdecydowanych, to w dalszym ciągu rachunek nam się nie zgodzi.

Pretendent do urzędu prezydenta zgromadził bowiem: 2.302.854 głosy wyborców Szymona Hołowni, 505.074 głosy od W. Kosiniaka-Kamysza, 363.853 głosy wyborców R. Biedronia i wspierających jego kandydaturę w I turze 5.917.340, co daje razem 9.089.121, więc z głosami Krzysztofa Bosaka (638.929 – wg IPSOS) miałby 9.728.050 głosów. Brakuje zatem 290.212 do rzeczywistego wyniku. Musiałoby to oznaczać że:

Z „nowych”, czyli obudzonych w II turze 1.110.854 tysięcy wyborców, należy odjąć te 177.724 głosów nieważnych, a wówczas pozostaje nam 933.130, a po odjęciu 658.783, które z tej puli miałby otrzymać urzędujący Prezydent, pozostaje 274.347 głosów, czyli mniej niż Rafał Trzaskowski w rzeczywistości uzyskał.
Założenie z gruntu jest błędne, ponieważ nie uwzględnia głosów nieważnych oddanych przez wyborców Krzysztofa Bosaka, a tych było prawdopodobnie procentowo najwięcej spośród wszystkich kandydatów. Dlaczego? Ponieważ tylko Konfederacja nie wsparła oficjalnie w drugiej turze żadnego z kandydatów. Ponadto akurat to właśnie wielu wyborców tej formacji zapowiadało, że skreśli obydwu, właśnie po to, aby nie wybierać mniejszego zła.
Prawda jest taka, że ze 155.335 tyś głosów tych kandydatów, którzy uzyskali poniżej 1% w I turze wyborów, z pewnością część uzyskał też Rafał Trzaskowski, a to oznacza, że nawet przy większej mobilizacji „leniwego elektoratu” po stronie Andrzeja Dudy, brakowało mu do zwycięstwa znacznie więcej niż 658 tysięcy głosów…

Tak, czy inaczej, choć interesujące jest w jaki magiczny sposób zniknęło nam ponad 15 tysięcy głosów, (już w oficjalnych wynikach), prawdą jest, że reelekcję Prezydent Duda zawdzięcza głównie wyborcom Krzysztofa Bosaka. I to jest informacja pewna. Znacznie bardziej prawdopodobny jest też scenariusz, gdzie głosy „leniwych”, którzy zechcieli włączyć się dopiero w II turze, oscylowały wokół 50% z lekkim wskazaniem na Andrzeja Dudę, zaś brakujące wówczas około 150 – 200 tyś. podpisów uzyskał urzędujący Prezydent także od wyborców Konfederacji, a około 100 tyś z nich skreśliło obu kandydatów. Wiemy też, że około 100 tysięcy głosujących na Krzysztofa bosaka nie wzięło udziału w II turze wyborów. Pozostałe 20-23% oddane na Rafała Trzaskowskiego jest realne ze względu na nadzieje wolnościowców związane z wetowaniem ustaw podatkowych przez nowego prezydenta, co akurat według mnie od początku było mrzonką.

Niewdzięczność i głupota

Niestety, obawiam się, że ani sam Prezydent, ani jego obóz rządzący, nie tylko nie pochylą się nad wynikami, aby wyciągnąć z nich prawidłowe wnioski, ale przeciwnie, będą w dalszym ciągu zwalczać Konfederację z całą bezwzględnością. Pisząc „prawidłowe wnioski”, mam na myśli te konstruktywne dla Polski, a nie dla jakiejkolwiek partii, czy samego gospodarza pałacu prezydenckiego. Układ sił za 3 lata może być w parlamencie zupełnie inny, a z całą pewnością zmieni się mocno zwłaszcza, gdyby Naczelnik państwa się „przeziębił”, albo po prostu uznał, że już wystarczy tej polityki i czas wreszcie odpocząć. Wtedy zjednoczona prawica natychmiast zjednoczona być przestanie, bo trudno wyobrazić sobie, że może nią rządzić, podobnie do Konfederacji, jakaś Rada Liderów. W PiS posłowie „trzymani są krótko” i gdyby nie sam Prezes, to właśnie nadmiar liderów, zwłaszcza tych nadmiernie ambitnych, zabiłby tę partię natychmiast. Do ewentualnej schedy po Jarosławie Kaczyńskim ruszyłaby cała wataha. No, może to nie najlepsze słowo, bo się kojarzy z dożynaniem… W każdym razie ani Jarosław Gowin, ani tym bardziej Zbigniew Ziobro, namaszczenia Mateusza Morawieckiego na „delfina” raczej by nie zaakceptowali, a przecież jest jeszcze Joachim Brudziński, Beata Szydło i co najmniej kilku innych kandydatów „mniejszego płazu”. Zatem rozpad PiS jest co najmniej prawdopodobny i to nawet jeśli Naczelnik zachowa, czego mu życzymy, jak najlepsze zdrowie, ale zechce się wycofać. Ponadto jest niewielka szansa, by władza przez kolejne 3 lata się „nie zużyła”, zwłaszcza w świetle kryzysu, którego przebieg może być tyleż gwałtowny, co i długotrwały. Chwilowo mamy jeszcze ciszę przed burzą, jako że tarcza antykryzysowa, bony na wakacje i lekki oddech z tytułu poluzowania covidowych obostrzeń, ale jesienią to się zmieni. Czemu? Ponieważ najprawdopodobniej wróci wiosenna paranoja, tym razem pod postacią Covid 2.0. Jak twierdzą niektórzy analitycy (w tym Trader21), bankom może być to potrzebne, aby domknąć swój plan związany z aprecjacją dolara, a i sytuacja polityczna na świecie do najpewniejszych nie należy. Do tego dojdą jeszcze wybory w USA, gdzie ewentualna wygrana kandydata demokratów może nieźle namieszać. W tle mamy „rozgrzane” Chiny i Bliski Wschód, gdzie ewentualne osłabienie Stanów Zjednoczonych postawi Izrael w dość trudnej sytuacji, jako że przyjaciół wokół nie ma wcale. Zresztą prowadząc zbójecką politykę, trudno żeby ich miał, nawet choćby w odległych zakątkach świata. Kiedy słyszę, że ponad 150 państw uruchomiło dodruk swoich walut i ilość papierów bez pokrycia zwiększa się skokowo, nie muszę być analitykiem, aby wiedzieć, że to dobrze skończyć się nie może.

Mamy w Polsce jeszcze relatywnie niezłą sytuację wyjściową, bo bezrobocia przed obecnym kryzysem niemal nie było, więc teraz jego skok, nawet do niewielkich wartości dwucyfrowych nie powinien jeszcze być specjalną tragedią. Tyle, że czająca się w tle inflacja, może okazać się groźna, a ewentualny kolejny lockdown spowoduje już znacznie bardziej dynamiczny przyrost likwidacji firm, miejsc pracy i w konsekwencji, pauperyzacji społeczeństwa.

Czy w tej sytuacji nie mamy prawa oczekiwać zmian na scenie politycznej? Jako żywo, mamy! Szkoda, że nie widać jeszcze żadnego układu, który mógłby obecny duopol zastąpić. Na razie wciąż trwa walka plemienna, a obywatele karmieni nienawiścią wylewającą się z mediów głównego ścieku, gotowi są skakać sobie do gardeł, wierząc wciąż głęboko, że PiS i PO, to jedyna możliwość. Faktycznie, potrzeba jeszcze sporo czasu, aby ludzie dojrzeli światełko w tunelu, ale też, aby to światełko nabrało mocy.

Tymczasem jednak mamy znów „ruskie onuce” i matematykę wyborczą w tle. Przecież najłatwiej jest dobroczyńców opluć i spostponować. Swoją drogą, to ciekawe, że dziennikarze TVPiS, czy Republiki, bez cienia żenady, są w stanie wmawiać ludziom, że opluwani i przez dwa lata tylko incydentalnie dopuszczani do głosu, politycy Konfederacji, będą za to wdzięczni i zachęcą swoich wyborców do głosowania na jedynie słusznego kandydata obozu rządzącego. Zwłaszcza kiedy równolegle hodowano sobie lewicę (SLD weszła do parlamentu głównie dzięki PiS) i jakoś nikt nie zastanawiał się, czy przypadkiem patriotyczna prawica się na coś nie przyda… No i co? Przydaje się, a jakże! Cały czas, jako chłopiec do bicia. Kiedyś wyjdzie to bokiem, ale może i lepiej, przynajmniej nikt nie będzie miał złudzeń i uzyska pewność, że ze strony formacji, w gruncie rzeczy jednak socjalistycznej, jaką jest w swoim programie rozdawniczym i politycznym partia rządząca, spodziewać się niczego dobrego nie sposób. Przekupić wyborców ich własnymi pieniędzmi – to jedyne, co opanowali do perfekcji, nie licząc oczywiście opanowania spółek Skarbu Państwa i innych synekur. Szkoda…

Czytaj również felietony: I po strachu, Zgadzam się z Winnickim, Inteligentny koronawirus, Awans na królika, Opcja antypolska, Maseczka na każdą okazję, Ostatnia prosta, Dżuma, czy cholera?